“ดิฉันรู้ค่ะว่าหนูบุษบาบัณไม่ใช่ลูกที่คุณดุสิตาให้กำเนิดมา”
“อะไรนะ!” แววตาตื่นตกใจของคุณดุสิตาไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจของคุณหญิงชลัมพร แต่สิ่งที่คุณหญิงชลัมพรพูดคือสิ่งที่คุณดุสิตาประหลาดใจ
“คุณหญิงทราบได้ยังไงคะว่าหนูบุษไม่ใช่ลูกของดิฉัน”
คุณหญิงชลัมพรอึกอักไปพักใหญ่ก่อนจะตอบออกมา “คนที่เสนอให้เอาทารกน้อยมาวางไว้ที่หน้าโรงแรมแห่งนี้ก็คือฉันเองค่ะ ต้องขอโทษจริง ๆ”
“อะไรนะ! ที่แท้คุณนี่เองที่เป็นนังแม่ใจร้ายทอดทิ้งลูกน้อยตาดำ ๆ ได้ลงคะ” คุณดุสิตายืนขึ้นชี้หน้าคุณหญิง แล้วเมื่อคิดได้ว่าบุษบาบัณแต่งงานกับลูกคุณหญิง “อย่างงั้นหนูบุษก็แต่งงานกับพี่ชายตัวเอง มันอะไรกันนี่” เจ้าของบ้านเสียงเครียด
คุณหญิงกับเลขามองหน้ากันอย่างหน้าเสีย “ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะคุณดุสิตา ฟังฉันเล่าก่อนไปกันใหญ่แล้ว”
ผ่านไปพักใหญ่เรื่องราวยิ่งกว่าละครไทยภาคค่ำก็ถูกสารภาพออกจากปากของคุณหญิงชลัมพรที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้นา
