“ปาน... เข้ามาทำไม”
ไม่มีประโยชน์ ที่คนอยากอวดของจะต้องก้มลงหยิบผ้าขนหนูที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาปกปิดอาวุธประจำกาย เพราะว่าหล่อนไม่เพียงแค่เคยเห็นหมดแล้วทุกซอกทุกมุม แต่ยังพิสูจน์อานุภาพของมันมาแล้ว
“ปาน... ยังไม่ตอบอีกว่าเข้ามาทำไม”
หญิงสาวอ้ำอึ้ง ขณะยังยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปาก สายตาไม่ละจากท่อนเนื้อที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบ
“อยากนักใช่ไหม... ภายนอกดูใสๆ ซื่อๆ ไม่คิดว่าจะแก่นกร้านร่านแรดขนาดนี้... เรื่องเมื่อกลางวันฉันกะว่าจะลงโทษเธออยู่พอดี”
อดัมส์นึกถึงตอนที่หล่อนยื่นปลายเท้าเข้ามาแหย่ไส้กรอกของเขา ตอนที่กำลังนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“วันนี้บุกเข้ามาถึงห้อง... แสดงว่าอยากกินไส้กรอกดุ้นใหญ่ของฉันใช่ไหม”
น่าแปลกที่อดัมส์กลับรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวจับจ้องมองไส้กรอกใหญ่ยาวแถมรมควันจนเป็นสีเข้มคล้ำน่าขนลุกขนพอง
“อยากใช่ไหม... ท่าทางอยากรู้อยากลองเหลือเกินนะแม่คุณ”
อดัม
