หลายวันผ่านไป
ตั้งแต่เสียตัวพลอยก็แทบไม่คุยกับชายหนุ่ม เนื่องจากเขินอาย แต่นั่นทำให้กระทิงกับโซ่รู้สึกหนักใจ ตั้งวงสนทนาพูดคุยกันอยู่ตรงเก้าอี้กลางดาดฟ้าเช่นเคย
"มึงว่าแปลกไหม?" กระทิงถาม
"แปลกมาก..ส้มตำอะไรไม่ใส่ถั่วฝักยาววะ"
"ไอ้สัดดดด! กูหมายถึงเพลงพลอย"
"น้องอาจจะอายก็ได้ เพราะคนปกติก็คงไม่มีรสนิยมสวิงกิ้งเหมือนกูกับมึงเนี่ย โดนเสียบแตกคารูทั้งสองร่องแบบนั้น คงทำใจไม่ได้"
"แต่ทำไมช่วงนี้แต่งหน้าแต่งตา ใส่ชุดสวยออกไปจากห้องบ่อยมาก กูว่าน่าสงสัย"
แม้โซ่เองตงิดใจ แต่คงเพราะนิสัยที่ไม่ชอบจู้จี้จุกจิก ไม่เหมือนกระทิงที่มักใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง จึงทำให้เกิดข้อโต้แย้งขึ้นมา
"แล้ววันนี้ไปไหนอีก..จะหกโมงเย็นยังไม่กลับ" โซ่ขมวดคิ้วปม "จะว่ามีพิรุธก็ใช่"
"มึงอยากรู้ไหมว่าตอนนี้เพลงพลอยอยู่ที่ไหน"
"พูดเหมือนกับมึงรู้"
"กูไม่รู้แต่ GPS รู้"
"หมายความว่ายังไง"
"ช่วงนี้เพลงพลอยทำตัวแปลก กู
