Chapter 1 กำไลคู่แห่งพันธสัญญา (1)
2095 คำ
Chapter 1
กำไลคู่แห่งพันธสัญญา (1)
ณ ตึกสูงเสียดฟ้าใจกลางเมือง ภายในชั้นสำหรับผู้บริหาร ปรากฏร่างชายหนุ่มที่แสนจะดูดีไปซะทุกด้าน ทั้งหน้าตาหล่อเหล่าอย่างที่สุด ส่วนสูงที่โดดเด่น กลุ่มผมสีดำเข้มที่สวยงาม นอกจากนั้นเขายังมีแววตาคมเข้มและงดงามประดุจมหาสมุทร ไม่แปลกใจเลยที่ตลอดทางเดินที่เขาเดินผ่านมาจะมีสายตาหลายสิบคู่มองมาอยู่ตลอด เพราะเพียงคุณสมบัติเท่านี้ก็เหมาะสมที่จะเป็นบุคคลที่น่าอิจฉาของคนทั้งโลกมากอยู่แล้ว แต่เขากลับยังเป็นทั้งเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่มากมายทั้งในและนอกประเทศ ทั้งยังเป็นเจ้าของที่ดินและอสังหาริมทรัพย์มูลค่ามหาศาล รวมถึงตึกสูงเสียดฟ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองแห่งนี้ด้วย
ภายในห้องทำงานที่กว้างขวางและได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม ชายหนุ่มในชุดสูททำงานสุดหรูทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวงามที่ราคาหลายหมื่นหยวนก่อนจะยืดขาออกในท่าทางสบาย จากนั้นค่อยๆ เอนตัวพิงกับผนังพิงของเก้ากี้ราคาแพงของเขา แค่เพียงสิ่งของเล็กน้อยบางชิ้นในห้องนี้ก็อาจจะมีมูลค่ามากกว่าเงินเดือนของพนักงานบางคนซะอีก
หึ!
ไม่มีคำพูดใด มีเพียงเสียงในลำคอและใบหน้าแสดงความพอใจเท่านั้น เขาจ้องมองไปยังกำไลมังกรสีขาวบนข้อมือข้างขวาของตัวเอง กำไลวงสวยที่ก่อนหน้านั้นมันเคยเป็นเพียงกำไรเก่าๆ ยิ่งมองก็ต้องเผลอยกมุมปากขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาไม่รู้ตัวอย่างไม่รู้ตัว
“ท่านอ๋อง”
“…”
แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ต้องหายไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยไร้อารมณ์อย่างเดิม คนที่พึ่งเข้ามาใหม่คือไฮ่เฉิง เขาเป็นชายที่มีขนาดตัวเล็กกว่าเขามาก มีหน้าที่เป็นทั้งผู้บริหารในหลายๆ บริษัทของเขา เป็นเลขาที่รู้ใจเขามากที่สุด ไฮ่เฉิงนั้นคืออีกด้านหนึ่งที่ตัวเขาไม่มี ตัวเขาเป็นคนนิ่งเงียบ ชอบทำหน้าเคร่งขรึม ส่วนไฮ่เฉิงมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสดูเป็นมิตรอยู่ตลอดเวลา แล้วก็ยังเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่กับเขามาตลอดระยะเวลาแห่งการรอคอยอันยาวนานนี้ด้วย
การรอคอยที่หากจะนับกันจริงๆ ก็ครบหนึ่งพันปีไปไม่นานนี่เอง
“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้” เขาทำเสียงดุ แต่ในความจริงไม่ได้ตำหนิหรือถือสาอะไร ไฮ่เฉิงเองก็เหมือนจะรู้ เขาไม่ได้สนใจใบหน้าเคร่งขรึมของคนที่เขาเรียกว่า ท่านอ๋อง เลยแม้แต่น้อย
“ขอโทษครับ ท่านประธาน” ถึงจะถูกดุแต่ไฮ่เฉิงกลับยังยิ้มได้ “แต่ความจริงอยู่กันแค่สองคนก็น่าจะให้ผมเรียกท่านอ๋องนะ ผมก็เรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่”
“ตามใจนาย” เขากล่าวเสียงเรียบ
“ผมมีของมาฝากด้วยครับ” ไฮ่เฉิงพูดทั้งรอยยิ้ม เขารีบหยิบของบางอย่างออกมาจากถุงกระดาษหลายใบที่ตัวเองหอบมาด้วย
นะ…นั้นมัน
เขาตาโตและในทันทีที่รู้ว่าของฝากที่ไฮ่เฉิงพูดถึงคืออะไร เขาเองก็แทบจะแอบอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“สาหร่ายทะเลทอดกรอบ เย้!” ไฮ่เฉิงทำเสียงสดใส “ท่านอ๋องชอบไหมครับ”
“ก็…ไม่เท่าไหร่” มันคือการโกหกคำโต ไม่เท่าไหร่ที่ไหนกันล่ะ นี่มันของคือที่เขาชอบที่สุดเลยนะ
“อยู่กันแค่สองคนไม่ต้องทำเป็นเข้มหรอกครับ ผมรู้ว่าท่านอ๋องเองก็ชอบใช่ไมล่ะ”
เจ้าไฮ่เฉิงตัวแสบ มาทำเป็นรู้ทัน
“ฉันก็แค่กินเพราะเห็นว่านายบอกว่าอร่อยหรอกนะ” เขาก็ยังคงวางฟอร์มไม่เลิก พยายามวางสีหน้าเรียบเฉยอีกครั้งก่อนจะกระแอมไออย่างวางฟอร์ม ค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบซองสาหร่ายทะเลทอดกรอบที่ตอนนี้วางเกลื่อนกลาดอยู่เต็มโต๊ะขึ้นมาถุงหนึ่ง ค่อยๆ เปิดซองนั้นออกและลงมือหยิบสาหร่ายทะเลทอดกรอบแสนอร่อยนั้นใส่ปาก
รสชาติดีไม่เปลี่ยนเลย
ไฮ่เฉิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองทุกการกระทำของเจ้านายตัวเองอย่างอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ท่านอ๋องของเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบวางฟอร์มทำเป็นเข้มแต่จริงๆ แล้วเป็นคนน่ารัก
ขณะที่กำลังยิ้มตามการกระทำของท่านอ๋อง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง
“ท่านอ๋อง…” ไฮ่เฉิงทำสีหน้าตกใจ
“มีอะไร” คนถูกถามตอบกลับอย่างไม่ค่อยจะสนใจนัก เพราะกำลังมีความสุขกับการกินสาหร่ายทะเลทอดกรอบอยู่
“นะ…นั้นมัน กำไลข้อมือวงนั้น” ไฮ่เฉิงถามอย่างตะกุกตะกัก หลากหลายอารมณ์กำลังปะทุในหัวของเขา เขาติดตามรับใช้ ท่านอ๋อง ของเขามาเป็นเวลานาน นานตั้งแต่ยังไม่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ท่านอ๋องได้รับกำไลที่ไม่สามารถถอดได้นี่มาด้วยซ้ำๆ เขายังจำได้ดีในวันนั้น วันนั้นของปีรัชศกเทียนสี่ปีที่สี่ ที่หมู่บ้านริมทะเลตะวันตกแห่งนั้น หลังเกิดเรื่องร้ายๆ เจ้าแม่หนี่วา [1] เป็นผู้มอบกำไลวงนี้ให้ท่านอ๋องของเขา กำไลที่มาพร้อมกับพันธสัญญาว่าท่านอ๋องจะต้องปกป้องคนที่เป็นเจ้าของกำไลอีกวงจนกว่าคนผู้นั้นจะสิ้นอายุไขและกลับสู่สวรรค์ แม้เวลาจะผ่านมาถึงหนึ่งพันปีแล้วแต่เขาก็ยังจำเหตุการณ์และเงื่อนไขต่างๆ ได้ดีไม่มีวันลืม กำไลวงนี้แต่เดิมเคยเป็นเพียงกำไรเก่าๆ ที่ดูเหมือนไร้ค่า ไร้ราคา แต่ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นกำไลมังกรที่สวยงาม เหตุผลที่เป็นแบบนั้นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากมันเจอกำไลอีกวงหนึ่งที่เป็นคู่ของมันแล้ว
“กำไลมังกรวงนั้น แสดงว่า…”
“อืม เจอแล้วละ” คนถูกถามตอบเสียงเรียบ ทำหน้าเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“จริงเหรอครับ เจอแล้วจริงๆ เหรอครับ เจอตอนไหนครับ แล้วทะ…ท่านอ๋องไปเจอเขาที่ไหน”
“วันนี้แวะไปที่หมู่บ้านริมทะเลตะวันตกนั้นมา เจอที่นั้นแหละ”
“ท่าอ๋องงง!” ไฮ่เฉิงวิ่งอ้อมมาอีกฝั่งก่อนจะกระโดนตัวโยนโผลเข้าสวมกอดท่านอ๋องของเขาด้วยความดีใจ
“ทำอะไรของนาย มันอึดอัดนะ”
“ผมดีใจนี่ครับ ในที่สุดท่านอ๋องก็เจอคนคนนั้นสักที”
“อืม” คนถูกกอดทำเสียงเรียบ
ได้เจอกันสักที
“ท่านอ๋องไม่ดีใจเลยเหรอครับ” ไฮ่เฉิงผละตัวออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท่านอ๋องของเขาที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าเรียบเฉย “เรารอกันมาตั้งหนึ่งพันปีเลยนะครับ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง พวกเราจะได้กลับทะเลตะวันตก [2] แล้วท่านอ๋องไม่ดีใจเลยเหรอครับ”
เขาไม่ได้ตอบคำถามของไฮ่เฉิงทันที แต่ค่อยๆ แกะและดันตัวคนที่พึ่งจะกระโดนเกาะเขาเป็นตังเมออกก่อน กระโดดขึ้นมาได้คิดว่าตัวเองตัวเล็กมากหรือไง
“นายลืมไปแล้วหรือไงว่าภารกิจของฉันคืออะไร” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่ลืมครับ ท่านอ๋องต้องปกป้องคนที่สวมกำไลมังกรอีกวงให้ปลอดภัยจนกว่าจะสิ้นอายุขัย เมื่อภารกิจลุล่วงพวกเราถึงจะกลับทะเลตะวันตกของพวกเราได้”
“อืม เพราะแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ คงต้องทำภารกิจให้เสร็จก่อนและนาย…” เขาชี้ไปที่ไฮ่เฉิง “ต้องช่วยฉันทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ จะได้กลับบ้านกันสักที” ซึ่งไฮ่เฉิงก็ทำท่าตะแบะเหมือนทหารรับคำสั่งของเขาอย่างกระตือรือร้น
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา บ้าน คือสิ่งที่ไฮ่เฉิงพูดถึงและอยากจะกลับไปที่นั้นตลอด ตัวเขาเองก็มีความรู้สึกแบบนั้น จะต่างออกไปก็คงจะเป็นความรู้สึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะความผิดที่เขาก่อนไว้เมื่อพันปีก่อน ในเวลานี้ทั้งเขาและไฮ่เฉิงก็คงจะมีความสุขอยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเลตะวันตก สถานที่ที่เป็นบ้านที่แท้จริงสำหรับพวกเขา ไม่ใช่โลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายแบบนี้
“แต่ว่าท่านอ๋อง คนที่ท่านอ๋องจะต้องปกป้องนี่ดูเป็นอย่างไงเหรอครับ”
คนถูกถามนิ่งเงียบ กำลังใช้ความคิดทบทวนความจำของตัวเอง
“ก็ทึ่มๆ ดูไม่มีอะไร” เขาตอบ
“ถ้าอย่างงั้นเราจับกินเลยดีไหมท่านอ๋อง”
“นี่แนะ!”
“โอ้ย! ผมเจ็บนะ” ไฮ่เฉิงร้องเสียงหลงเพราะถูกนิ้วแกร่งดีดหน้าผากอย่างแรงจากการถามคำถามไม่เข้าท่า
“นายอยากจะรอไปอีกพันปีหรือไง”
ไฮ่เฉิงทำหน้ามุ่ย “ก็เขาเป็นเทพมาเกิดนี่ ผมก็แค่คิดว่าถ้าเราจับเทพกินเราอาจจะมีพลังเพิ่มขึ้น พอมีพลังเพิ่มขึ้นเราอาจจะกลับลงไปในทะเลตะวันตกได้” ไฮ่เฉิงพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“นายเป็นปีศาจหรือไงถึงจะจับเทพกิน”
“แฮะๆ นั้นสินะครับ” ไฮ่เฉิงยิ้มเจื่อนๆ ยกมือขึ้นลูบต้นคอขอตัวเองแก้เขิน “ว่ากันว่าตัวเขามีกลิ่นหอมเหมือนดอกบัว เป็นกลิ่นที่มีเฉพาะเทพกับปีศาจเท่านั้นที่จะสัมผัสได้ มันจริงหรือเปล่าครับ”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
“ต้องรู้สิครับ ท่านอ๋องเป็นถึงเทพมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แถมยังเป็น ก่วงซุ่นต้าหวัง [3] จ้าวสมุทรผู้ปกครองทะเลตะวันตกทั้งหมด ท่านอ๋องก็ถือว่าเป็นเทพเหมือนกันแล้วแบบนี้จะไม่ได้กลิ่นบนตัวเขาได้ยังไงละครับ”
“ฉันไม่ได้สนใจ”
“ว้า… แย่จังเลยนะครับ ผมเองก็อยากจะได้กลิ่นแบบนั้นบ้าง มันจะเป็นกลิ่นหอมแบบไหนกันนะ” ไฮ่เฉิงทำสีหน้าเหมือนว่าจะเสียดายเอามากๆ “ถ้าเราได้กลับไปทะเลตะวันตกผมจะบำเพ็ญตบะเพื่อเป็นเทพให้ได้เลย แต่ว่า…” จู่ๆ ไฮ่เฉิงที่กำลังพูดก็ทำหน้าเศร้า
เจ้าม้าน้ำที่กำลังคิดจะเป็นเทพนี่ช่างอารมณ์แปรเปลี่ยนง่ายเสียจริง
“อะไรของนาย”
“ถ้าเรากลับไปทะเลตะวันตกแล้ว เราก็อดกินสาหร่ายทอดกรอบน่ะสิครับ”
สุดท้ายก็เห็นแก่กิน
แล้วตลอดเวลาหลังจากนั้นอีกหลายนาทีเขาก็ต้องทนฟังไฮ่เฉิงบ่นเกี่ยวกับความเสียดายของตัวเองที่จะไม่ทำหากต้องกลับไปทะเลตะวันตกแล้ว ก็เห็นตอนแรกบ่นว่าอยากจะกลับไปนักหนาไม่ใช่หรือไง
ในขณะเดียวกันเขาก็กำลังใช้ความคิด ความคิดเกี่ยวกับคนคนนั้น คนที่เป็นเจ้าของกำไลมังกรสีขาวอีกวง คนที่เขาจะต้องปกป้องไปจนกว่าจะสิ้นอายุขัย เรื่องที่ไฮ่เฉิงพูดเป็นความจริงทุกอย่าง หมอนั้นมีกลิ่นหอมเหมือนดอกบัว เป็นกลิ่นหอมแบบเฉพาะของพวกเทพบนสวรรค์ ขนาดตัวเขาเองยังสัมผัสถึงความรุนแรงของกลิ่นหอมนั้นได้ ไม่ต้องพูดถึงพวกปีศาจหรือภูตผีตัวอื่นๆ เลย อีกไม่นานก็คงจะแห่กันมาเพื่อจับหมอนั้นกินแน่ๆ
ตัวเล็กเท่าเท่าเมี่ยงแบบนั้น แค่ลมพัดก็คงจะปลิว ถ้าต้องเผชิญหน้ากับปีศาจหรือภูตผี โอกาสในการรอดเป็นศูนย์
เฮ้อ แค่คิดก็รู้แล้วว่าต่อไปภารกิจปกป้องหมอนั้นคงจะเหนื่อยเอาเรื่องแล้วล่ะ
[1] เจ้าแม่หนี่วา (女媧) เป็นเทพเจ้าตามความเชื่อที่มีมาตั้งแต่ยุคโบราณของจีน เชื่อว่าเป็นเทพผู้สร้างสวรรค์และโลกมนุษย์ บางแห่งเรียกว่า เจ้าแม่นึ่งออ
[2] ทะเลตะวันตก เป็นหนึ่งในสี่ทะเลสำคัญตามคติความเชื่อของชาวจีน ประกอบไปด้วย ทะเลเหนือเป่ยไฮ่ (北海) ทะเลตะวันออกตงไฮ่
(东海) ทะเลตะตกชิไห่ (西海) และทะเลใต้หนานไฮ่ (南海)
[3] ก่วงซุนต้าหวัง (廣順大王) เป็นราชามังกรผู้ปกครองทะเลตะวันตก มีรูปกายสีขาว
- ผู้เขียน
