PART 4 | ไม่ควรยุ่ง
1005 คำ
ฮันน่านั่งดื่มกับเพื่อนอย่างต่อเนื่อง แต่ในสมองกลับคิดหาวิธีต่างๆ เพื่อที่จะทำให้ได้เบอร์โทรของชายหนุ่มมา
สายตาคู่สวยจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ในห้องวีไอพีผ่านกระจกอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่ร่างหนาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกจากห้องวีไอพีพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน
“มึงจะไปไหน?” กวินถามขึ้นเมื่อเห็นฮันน่าตั้งท่าจะเดินออกจากโต๊ะ
“จะไปเข้าห้องน้ำ” ฮันน่าเลือกที่จะโกหก เพราะถ้าขืนพูดความจริงไปมีหวังโดนกวินห้ามไม่ให้ไปแน่
หญิงสาวไม่รอช้ารีบเดินออกมายังลานจอดรถ เพื่อรอใครบางคนที่เธออยากจะคุยด้วย เพราะยังไงวันนี้เธอก็ต้องได้!! (หมายถึงได้เบอร์นะ)
“ไม่น่าดื่มเยอะเลย” ฮันน่าพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอพยายามยืนให้ตรงและเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ถึงแม้จะเมาแค่ไหนก็ตาม
ทว่าครั้งนี้เธอรู้ประวัติเขามาคร่าวๆ แล้ว แบบนี้เธอต้องเปลี่ยนความคิดและคำพูดให้ดีกว่าเดิม เผื่อว่าอะไรจะง่ายขึ้น
สายตาเฉี่ยวคมมองสำรวจไปทั่วลานจอดรถ ก่อนจะเห็นรถยนต์คันหรูที่มีบอดี้การ์ดยืนรออยู่เกือบสิบคน
“ต้องใช่คันนั้นแน่ๆ” ฮันน่าไม่รอช้ารีบเดินตรงเข้าไปทันที
“จะไปไหนครับ” โรมันลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ พร้อมกับขวางทางเอาไว้
“ฉันมีธุระจะคุยกับผู้ชายคนนั้น” ฮันน่าชี้ไปยังชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาที่รถ
“รอสักครู่นะครับ” โรมันตอบก่อนจะให้ลูกน้องอีกคนมายืนเฝ้าหญิงสาวเอาไว้ แล้วเดินไปถามเจ้านาย
เคย์สันไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น เขาไม่ได้รู้จักหรือสนิทกับเธอ ฉะนั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะสนใจหรือให้ความสำคัญกับเธอ
“ทำหน้านิ่งๆ แถมยังหยิ่งแบบนี้ มั่นใจเหรอว่าเมียตาย ไม่ใช่หนีไปเพราะทนอยู่ด้วยไม่ไหว” ฮันน่าตะโกนเสียงดัง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนหยิ่งขนาดนี้มาก่อนเลย
ทว่าคำพูดของเธอทำให้เขาหยุดนิ่ง หัวใจแกร่งกระตุกวูบด้วยความเจ็บปวด เมื่อมีคนพูดถึงอดีตภรรยาแบบนี้
ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างก็เงียบกันหมดยิ่งทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวขึ้น แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆ แค่ขอเบอร์ทำไมต้องให้ยากขนาดนี้ด้วย
“รีบออกไปเถอะครับ” ชายหนุ่มที่ยืนขวางทางอยู่กระซิบบอกฮันน่าเสียงเบาด้วยความหวังดี ก่อนที่เหตุการณ์ทุกอย่างจะเลวร้ายและอันตรายไปกว่านี้
พรึบ!!
“โอ๊ย!”
มือหนากระชากแขนเรียวอย่างรุนแรง จนอีกฝ่ายเผลอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ลองพูดใหม่ซิ!” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยอย่างรอฟังคำตอบ
“….” ร่างเล็กเริ่มกลัวขึ้นมา และมีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบ
“ใครจ้างเธอมา!”
มือหนาออกแรงบีบที่แขนเล็กแรงขึ้น พร้อมกับเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ บางทีเธออาจจะรู้เรื่องอะไรมาหรืออาจจะมีใครให้เธอมาตามสืบเรื่องของเขาอยู่ก็ได้
“ไม่มีใครจ้างมาทั้งนั้นแหละ ก็บอกแล้วไงว่าอยากได้เบอร์โทร”
ยิ่งเห็นหน้าตาใสซื่อและท่าทางไร้เดียงสา มือหนาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบที่แขนให้แรงขึ้น เพราะเขาไม่ใช่คนที่ใครจะมาเล่นตลกด้วย
“เป็นมาเฟียแล้วชอบทำรุนแรงแบบนี้เหรอ ไม่น่าล่ะถึงไม่มีใครอยากอยู่ด้วย!” ความเจ็บที่แขนทำให้เธอต้องพูด เพื่อให้เขารู้สึกเจ็บเหมือนที่เธอกำลังเจ็บอยู่ตอนนี้
“ขึ้นไปรอบนรถเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้ต่อให้” โรมันเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็ก เพราะกลัวว่าเจ้านายจะเผลอทำอะไรที่รุนแรงกว่านี้
“ไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน!!” น้ำเสียงและท่าทางดุดันเอ่ยถามอีกครั้ง
ถึงตอนแรกเขาจะปิดข่าวเรื่องนี้ไม่ทัน แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะรับรู้เรื่องนี้ได้ ด้วยอำนาจและอิทธิพลทำให้ข่าวนี้หายไปภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง มีเพียงคนสนิทและศัตรูคู่แข่งที่รู้เรื่องนี้
“ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละ” ถึงจะกลัวคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ฮันน่าก็ทำตัวนิ่งเอาไว้ไม่ให้เขารู้
“ไม่ตลกและฉันก็ไม่ใช่คนที่ใครจะมาเล่นตลกด้วย”
เมื่อความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น ฮันน่าจึงพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือหนาออก แต่ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งบีบแขนแรงขึ้น
“ไม่ได้เล่นตลก ก็แค่อยากได้เบอร์” หญิงสาวตอบไปตามตรง
“ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรยุ่ง กลับไปซะ!” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ
“ทำไม ชีวิตมาเฟียมันอันตรายมากเหรอ แล้วมันเหมือนในซีรี่ย์หรือเปล่าที่มีคนมาคอยตามฆ่า ตามทำร้ายอยู่ตลอด” ฮันน่าอยากจะรู้เหมือนกันว่าชีวิตมาเฟียเป็นยังไง ทำไมเธอถึงจะยุ่งด้วยไม่ได้
“ตอนนี้มีคนแอบตามอยู่ ต้องรีบออกไปแล้วครับ ถ้าไม่รีบไปตอนนี้อาจจะเกิดอันตรายได้” โรมันรายงานตามหน้าที่ โดยไม่มีท่าทางตกใจแต่อย่างใด เพราะมักจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นบ่อยๆ
“ล้อกันเล่นหรือเปล่า” ฮันน่าฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินที่ชายชุดดำรายงาน ยังไงเธอก็ไม่เชื่อและคงจะเป็นเรื่องล้อเล่นอย่างแน่นอน
“รีบไปกันเถอะครับ” โอนิกซ์ลูกน้องคนสนิทอีกคนเอ่ยบอกเจ้านาย
“ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ จนกว่าคุณจะให้เบอร์ฉัน!” มือบางกอดแขนมาเฟียหนุ่มเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้เขาเดินจากไป
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“อร๊ายยยย!!”
- ผู้เขียน
