ฮันน่าอยากจะนั่งดื่มเป็นเพื่อนเขา เพราะเธอรู้ดีว่าถ้ายิ่งเครียดหรืออารมณ์ไม่ดียิ่งต้องมีคนคอยอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
ส่วนเคย์สันเอาแต่นั่งนิ่งและคอยมองหญิงสาวอยู่ตลอด ไม่ว่าเขาจะมองเธอตอนไหน ก็มักจะเห็นเธอยกแก้วขึ้นดื่มทุกครั้ง
‘ดื่มเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็เมาอีกหรอก’
ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเป็นปมด้วยท่าทางคิดหนัก เพราะกลัวว่าเธอจะเมาเหมือนเมื่อคืน แถมยังอ้วกเป็นภาระให้เขาตามเก็บอีก
แต่พอมีเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ แบบนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเศร้าน้อยลง ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับเขา
มาเฟียหนุ่มนั่งดื่มไปเงียบๆ ในหัวก็คิดไปต่างๆ นานา จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ทั้งสองคนก็ยังคงดื่มไม่หยุด
“ถ้าเมาก็ขึ้นไปนอน” เคย์สันตัดสินใจพูดขึ้นมา เพราะเขาไม่อยากดูแลเธอเหมือนเมื่อคืนอีก
“ไม่ได้เมา” ฮันน่าปฏิเสธด้วยความรวดเร็ว
“อย่ามาปากแข็ง! ฉันขี้เกียจดูแล”
“ไม่เมา! ฉันยังมี
