สามชั่วโมงต่อมา
“มึงอยากกินอะไรมั้ย” กวินถามขึ้นรอบที่ร้อย และเขาถามคำถามนี้ตั้งแต่มาถึงคอนโด
“ไม่” ฮันน่ายังคงตอบคำเดิม น้ำตายังคงไหลอาบสองแก้มเนียน และยังไม่มีท่าทีว่าเธอจะหยุดร้องไห้เลยสักนิด
“ร้องไห้เยอะๆ แล้วมันเหนื่อยมึงต้องกินอะไรบ้างเดี๋ยวไม่มีแรงร้องไห้อีก” กวินหมดปัญญาที่จะพูด
“….” พอร้องไห้มากๆ ฮันน่าก็เริ่มเหนื่อยและหมดแรงเหมือนที่กวินบอกจริงๆ
“เดี๋ยวกูจะลงไปซื้อบุหรี่แล้วจะสั่งอาหารขึ้นมาให้มึงด้วย” กวินตัดสินใจที่จะลงไปซื้ออาหาร เพราะถ้ามัวแต่ถามกันอยู่แบบนี้คงไม่ได้กินอะไรแน่นอน
ฮันน่าพยักหน้าให้กวินแทนคำตอบ ร้องไห้หนักๆ ก็เริ่มหมดแรงเหมือนคนป่วยเข้าไปทุกที
กวินลงมาซื้อของด้านล่าง และไม่ลืมที่จะเหมาอาหารขึ้นไปให้ฮันน่า เผื่อซื้อไปไม่ถูกใจแล้วไม่ยอมกินอีก เขาก็เลยต้องสั่งหลายๆ อย่างเผื่อเอาไว้ให้เธอได้เลือก
“ขึ้นไปไม่ได้ครับ” กวินยืนขวางหน้าลิฟต์เอาไว้เมื่อเห็นเคย์สัน
