ตอนนี้เธอกำลังนั่งหาวิธีที่จะทำให้คนตัวสูงตรงหน้ายอมคุยกับเธอ ตั้งแต่เมื่อคืนจนออกมาทำงานเขาก็ยังไม่คุยกับเธอเลยสักคำ ไม่รู้โกรธอะไรนักหนา?
"มึงงงงงง มึงเป็นอะไรมึงพูดกับกูหน่อยสิ?"
".........."
"มึงไม่บอกกูตรัสรู้เองไม่ได้นะเว่ย"
ไม่เพียงไม่พูดเขายังทำท่าไม่สนใจเธออีกต่างหาก คนตัวเล็กเริ่มชักจะหมดความอดทน ปกติไม่เคยง้อเขาเลย มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายง้อเธอตลอด ปัง!
"กูชักจะหงุดหงิดละ เป็นไรก็พูดดิวะ!"
มือบางตบโต๊ะตรงหน้าเสียงดัง เธออุตส่าห์พยายามคุยด้วยดี ๆได้ผล… เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะวางเอกสารในมือลง จ้องมองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้
"ถ้ามึงว่างมาก ก็ออกไปทำงานเอกสารกับไอ้เวฟอิกัสโน่นไป" ซุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
"กูไม่ไป! กูยังคุยกับมึงไม่รู้เรื่อง"
"กูไม่มีไรจะคุย..." เขายังคงก้มหน้าดูเอกสารต่อไป ลมหนาวทนไม่ไหวเดินอ้อมไปอีกฝั่งทางด้านเขา ก่อนที่มือสองข้างจะหมุนเก้าอี้หันเข้าหาตั
