ผ่านไปเกือบค่อนวัน…
ร่างบางที่เริ่มขยับตัวค่อย ๆ ลืมตามองเพดานห้องสีขาวก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกถึงอาการปวดหัว เจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะตรงกลางกายสาว
"โอ้ยยย" พลันสายตาก็หันไปเจอเข้ากับคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย ไอ้เหี้ยซุน!
"......" คนตัวเล็กถึงกับพูดไม่ออก จากสภาพเธอที่มีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มตัว ทั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นสภาพเธอและเขาตอนนี้เดาได้ไม่ยากเลยว่าผ่านกิจกรรมอะไรกันมา พอคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ เธออยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ แต่คิดไปแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดเขาคนเดียว เป็นเธอเองที่เริ่มก่อน แต่ทำไมนะ ทำไมเธอไม่รู้สึกเสียดายหรือเสียใจอะไรขนาดนั้น? จะรู้สึกดีก็ไม่ใช่ จะเสียใจก็ไม่เชิง มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ?
"อื้ออ~ ตื่นแล้วหรอ?~" คนตัวโตบิดตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับยกมือขึ้นเสยผมที่ไม่เป็นทรงขึ้นอย่างยุ่ง ๆ หล่อ…เขาในตอนนี้คือหล่อมาก หล่อไปอีกลุ
