“ไม่หิวก็ต้องกิน รอเดี๋ยวนะ” เขาทำเสียงดุ น้ำเสียงห่วงใยชัดเจน ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ไม่นานเธอก็ได้กลิ่นของสปาเกตตีหอมกรุ่นมาจากในห้องครัวเล็กๆ
“ของโปรดอุ้ยอ้าย”เขาวางจานอาหารลงตรงหน้า โยกศีรษะของเธอไปมา
“ขอบคุณนะคะ พี่โซ่มีเส้นสปาเกตตีติดเอาไว้ในครัวที่นี่ด้วยเหรอคะ”
เพราะกระท่อมริมลำธารตรงนี้ไม่น่าจะมีห้องครัวที่ทำอาหารได้ นอกจากชงกาแฟ หรือนำอาหารจากบ้านใหญ่มาแบ่งใส่จานและรับประทานเหมือนที่เขาทำบ่อยๆ
“พี่ซื้อติดมือมาเก็บเอาไว้น่ะครับ เพราะรู้ว่าคนที่พี่รักชอบกิน”
คนปากหวานขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะโยกศีรษะของเธอเบาๆ อิงฟ้ายิ้มจนตาหยีกับความอบอุ่นอ่อนโยนและใส่ใจที่เขามอบให้
“กินให้หมดเลยนะครับจะได้ไม่ปวดท้อง อุ้ยอ้ายน่ะกินข้าวไม่เป็นเวลาเดี๋ยวกระเพาะกำเริบเอาอีก” เขารู้ทุกเรื่องของเธอ แม้แต่อาการเจ็บป่วยที่เธอมักละเลยการรับประทานอาหารให้ตรงเวลา นั่นทำให้เขาห่วงใยและใส่ใจไปพร้อ
