บทที่ 4
1001 คำ
ขณะเดินไปยังหน้าห้าง สองสาวไม่รู้ว่า ตกอยู่ในสายตาของตุลา นัยน์ตาเขามองตะวัน พันดาว มองไปยิ้มไป เวลานี้ความอยากได้เป็นผู้ปกครองสองฝาแฝดเพิ่มมากขึ้น แทบไม่อยากรอข้อมูลจากพิชัย ทว่าต้องทำใจเย็น เพราะเขาต้องการให้ทางวิสาขายอม มากกว่าหักหาญใจ ประการสำคัญคือ ตะวันกับพันดาวอยู่กับวิสาขามาตั้งแต่เกิด ย่อมรักและผูกพัน บุ่มบ่ามทำตามใจ โดยไม่คำนึงถึงหัวใจเด็กคงไม่ได้
ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามดีที่สุด...
วิสาขาเดินเข้ามาในอาคารสูงสามสิบเก้าชั้น ย่านสุขุมวิทด้วยความตื่นเต้น ตามประสาคนไม่เคยทำงานประจำมากว่าสองปี พอได้ทำ เธอได้งานในบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านอสังหาริมทรัพย์ คลุมถึงรับเหมาก่อนสร้างระดับประเทศ เป็นบริษัทที่มีความมั่นคงมาก ในตำแหน่งเลขานุการ ของประธานบริษัท ไม่เกิดความรู้สึกนี้คงแปลก
อาคารหลังนี้แบ่งเป็นโซนลานจอดรถหกชั้น สำนักงานให้เช่าจากชั้นที่เจ็ดถึงยี่สิบ ยี่สิบเอ็ดถึงสามสิบเก้าคือบริษัทในเครือซีซีพีกรุ๊ป ชั้นบนสุดเป็นสถานที่ทำงานของเจ้าของอาคาร และเป็นชั้นที่วิสาขาทำงาน เธอเดินเข้าไปในอาคาร ไปยังลิฟต์โดยสารของอาคาร ที่มีคนยืนออหน้าลิฟต์ห้าตัว ไม่ต่ำกว่าสิบคนต่อหนึ่งตัว อาจเพราะตึกนี้มีบริษัทนับสิบบริษัท คนจึงเยอะ ทว่าอีกหนึ่งตัวกับไม่มีคนยืนรอ
ลิฟต์สามตัวเปิดขึ้นพร้อมกัน คนยืนรอลิฟต์กรูเข้าไปด้านใน ขณะนั้นมีชายสองคนเดินมาทางกลุ่มคนที่อยู่หน้าลิฟต์ โดยไม่ได้มองใครทั้งสิ้น เขามาหยุดยืนหน้าลิฟต์ ที่ใครต่างรู้ว่าเป็นลิฟต์ส่วนตัวของเจ้าของอาคาร เพียงแค่กดปุ่ม ประตูลิฟต์เปิดออกทันที
วิสาขาไม่ทันคนที่มาถึงก่อนหน้าตน พอดีว่าหันไปมองลิฟต์ตัวด้านข้าง ที่สองร่างบุรุษเดินเข้าไปด้านใน ความไม่รู้ว่ามันคือลิฟต์ส่วนตัว และกลัวว่าจะสายกับการทำงานวันแรก เธอจึงเดินไปยังลิฟต์ตัวนั้น
“รอด้วยค่ะ” เสียงมาก่อนตัวเล็กน้อย และทันประตูลิฟต์ปิด คนในลิฟต์มองสาวสวยในชุดสาวออฟฟิซดูดี ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่ “ขอบคุณค่ะ อ้าว...คุณ”
วิสาขากล่าวขอบคุณ เห็นหน้าเขาก็จำได้ทันที พิชัยมองหน้าวิสาขา ขยับสายตามองเจ้านายอย่างสงสัยว่า ทั้งสองรู้จักกันด้วยหรือ ไปรู้จักกันตอนไหน ทำไมเขาพลาดเรื่องนี้
“ไปชั้นไหนครับ ลิฟต์ตัวนี้จอดชั้น 32 ถึงชั้น 39 ครับ” พิชัยถามและบอก
“38 ค่ะ ขอบคุณค่ะ” พิชัยที่ยืนอยู่ใกล้ปุ่มกดเลขชั้น กดไปชั้นนั้น “คุณทำงานในตึกนี้หรือคะ”
วิสาขาถามคนที่เจอเมื่อวันก่อน
“ใช่ครับ แล้วคุณล่ะครับ” ตุลาตอบ
“เพิ่งมาทำงานที่บริษัทซีซีกรุ๊ปเป็นวันแรกค่ะ” ตุลาอึ้งไป ไม่คิดว่าโลกกลม มองรอยยิ้มสาวตรงหน้าแล้วใจไหวหวั่นอย่างบอกไม่ถูก “ถ้าไม่ได้ขึ้นลิฟต์ตัวนี้ ฉันคงสายแน่ๆ วันหลังคงต้องมาถึงนี่เร็วกว่านี้ เผื่อรอลิฟต์ด้วย”
“ตอนเช้าก็เป็นแบบนี้แหละครับ คนรอลิฟต์เยอะมาก” เขาเห็นจนชินตา
“แล้วคุณทำงานบริษัทอะไรคะ” นอกจากไม่รู้ว่าลิฟต์ตัวนี้ใช้ได้เฉพาะเจ้าของอาคาร ยังไม่รู้ว่า ชั้นสามสิบสองถึงสามสิบเก้า เป็นอาณาจักรซีซีพีกรุ๊ป เธอจึงถามคำถามนี้
บทที่ 4
“ผม...” ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงลิฟต์มาถึงชั้นสามสิบแปด พร้อมกับประตูลิฟต์เปิด
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” วิสาขาบอกชายหนุ่มรูปงาม ก่อนเดินออกจากลิฟต์
“คุณตุลารู้จักเนยหรือครับ” พิชัยรีบถาม
“ก็ไม่เชิงรู้จัก เจอกันที่ห้างเมื่อวันก่อน” ไม่เพียงแค่ตอบ เล่าเรื่องให้ฟังเพื่อความเข้าใจ
“บังเอิญมากนะครับ ที่เนยทำงานที่นี่”
“ใช่ ฉันชักอยากรู้แล้วว่า เนยทำแผนกอะไร นายไปสืบมาทีสิ”
“ครับคุณตุลา” สองหนุ่มเดินออกจากลิฟต์ เมื่อมาถึงชั้นสามสิบเก้า ขณะเดินไปห้องทำงาน หัวสมองตุลานึกถึงเจ้าของรอยยิ้มสวยเมื่อครู่ พร้อมกับแผนบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว ใบหน้าคมเข้มเกิดรอยยิ้มมุมปาก
......................
ใครหลายคนอาจคิดว่า ความบังเอิญคือเรื่องบังเอิญ ทว่ากลับมีหลายคนบอกเช่นกันว่า มันคือพรหมลิขิต ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า ให้ใครพบกัน อยู่ด้วยกันและจากกัน หรือใครเผชิญเรื่องราวใดใด ตุลากับวิสาขาเป็นหนึ่งในหลายร้อยล้านชีวิตบนโลก ที่ความบังเอิญให้ทั้งสองได้พบกัน จากคนแปลกหน้า มาเป็นเจ้านายลูกน้อง
ต่างฝ่ายต่างอึ้ง เมื่อภานีเลขาวัยสามสิบเก้าปี มีความจำเป็นต้องลาออก เพราะหล่นอย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างประเทศ พาเลขาคนใหม่มาให้ตุลารู้จัก
“สวัสดีค่ะคุณตุลา” วิสาขาหายตกใจ ใครจะคิดว่า ชายที่เจอโดยบังเอิญสองครั้ง คือเจ้านายตน ยิ่งครั้งล่าสุดที่เจอกัน ไม่มีในหัวว่า ทำงานบริษัทเดียวกัน มารู้คำตอบในคำถามที่เคยถามว่า เขาทำงานบริษัทใดด้วยตัวเอง ยกมือไหว้เจ้านาย
“ผมยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณครับ” ตุลานอกจากคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ โชคยังเข้าข้างตนอีกด้วย เพราะแผนที่คิดไว้ มีแนวโน้มว่า สำเร็จโดยไม่ต้องออกแรงมาก
“ค่ะ เช่นกันค่ะคุณตุลา”
“พี่ขอตัวพาเนยไปทำงานนะคะ” ตุลาพยักหน้าให้สองเลขา จังหวะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปยังประตูห้อง พิชัยเดินเข้ามาก่อน เขามองหน้าวิสาขา ก่อนมองเจ้านาย
“บังเอิญใช่มั้ยล่ะ” พิชัยยังไม่กล่าวคำใด เสียงตุลาดังทันทีที่ประตูห้องปิด
- ผู้เขียน
