บทที่ 6
1043 คำ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ช่วงเวลาดังกล่าวคือเวลาแห่งการเรียนรู้งานใหม่ งานที่เธอไม่เคยทำมาก่อน แม้ว่าช่วงฝึกงาน เธอไม่ได้ทำตำแหน่งนี้โดยตรง เป็นเพียงแค่ผู้ช่วย แต่ถือว่าพอจะรู้การทำงานในตำแหน่งนี้ ภาณีสอนงานวิสาขาแบบไม่มีหมกเม็ด บอกทุกอย่างที่เธอต้องรู้ และต้องทำ รวมถึงให้กำลังใจ และหากวิสาขามีคำถาม ภาณีให้คำตอบโดยไม่มีอาการหงุดหงิด รำคาญกับการถูกถามบ่อยครั้ง วิสาขาเบาใจ สบายใจมากที่ได้ทำงานกับภาณี
ต่างกับอีกคน อยู่ใกล้ครั้งใด ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือไม้สั่น เกิดอาการประหม่าจนบางครั้ง สมาธิทำงานมีน้อยนิด ทำงานผิดงานถูกบ่อยครั้ง จนต้องรวบรวมสมาธิ ตั้งมั่นอยู่กับงาน เพราะหากทำพลาดบ่อยๆ ในเรื่องไม่ควรผิดพลาด มีหวังโดนไล่ออกแน่ คนที่ทำให้วิสาขาเกิดอาการดังกล่าวคือ ตุลา เจ้านายสุดหล่อ มากล้นด้วยเสน่ห์ โดยเฉพาะนัยน์ตาเขา ยามมองตน หวานมาก ประกายระยิบระยับราวกับมีเพชรเม็ดเล็กอยู่ในนั้น เห็นแล้วใจอ่อนระทวย ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่เพียงแค่สายตา คำพูดหวานหู กระตุกใจสาวอ่อนหัดเรื่องรัก ไหลผ่านปากตุลาทุกวัน แล้วยังทีท่าของเขา เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เธอขวยเขิน
ตุลามองสตรีที่เดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยรอยยิ้ม ภายนอกคือรอยยิ้มของบุรุษรูปงาม ทว่าเขาซ่อนความร้ายกาจไว้ หลอกล่อให้เลขาหน้าสวยติดกับ
“มาแล้วหรือครับ กำลังคิดถึงอยู่พอดี” วิสาขาแทบหยุดเดิน แก้มสองข้างแดงเรื่อ มือที่ถือเอกสารสั่นอีกแล้ว
“เอกสารด่วนค่ะคุณตุลา” เธอวางมันลงบนโต๊ะ พยายามไม่มองหน้าเขา
“ยิ้มหน่อยสิ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มคุณ ไม่มีแรงทำงาน เนี่ยแค่หยิบปากกายังไม่มีแรงเลย” ตุลามองหน้าสาวสวยหลบซ่อนสายตา ไม่กล้ามองหน้าเขา “เร็วสิครับ ยิ้มหน่อยนะ ผมจะได้มีกำลังใจทำงาน ถ้าเนยไม่ยิ้ม ผมคงเซ็นเอกสารไม่ได้”
เขาพูดประหนึ่งขาดสิ่งร้องขอไม่ได้ ในความเป็นจริง ทุกคำพูดหวานหยด สายตาบ่งบอกความรู้สึกที่สื่อให้วิสาขารู้ การกระทำชวนให้คิดว่า ทำเพียงเธอคนเดียว มันคือการแสดงล้วนๆ ที่ดูเหมือนว่า เป็นไปตามเขาคิดไว้
วิสาขาช้อนตามองผู้พูด จะว่าไปเธอยิ้มอยู่ ทว่าเป็นการอมยิ้มเขินอาย ไม่ใช่ยิ้มเต็มใบหน้า
“นะครับ ยิ้มหน่อยนะ” เขาพูดอ้อน ส่งสายตาเว้าวอน วิสาขายิ้มตามตุลาต้องการ
วิสาขายิ้มสวยมาก...คือความรู้สึกในใจตุลา มาพร้อมกับลมเบาๆ พัดผ่านร่างเขา ทว่ากลับหลงเหลือแรงลมอ่อนๆ แผ่กระจายไปทุกอณู ว่ายวนในหัวใจ จนเขาเผลอยิ้มตาม
“เอกสารเล่มบน เป็นเอกสารด่วนนะคะ อีกครึ่งชั่วโมงคุณเอจะมาเอาค่ะ” วิสาขาบอกเจ้านาย
“เย็นนี้เนยว่ามั้ยครับ” ตุลาถาม
“ค่ะ ว่างคะ คุณตุลามีอะไรหรือเปล่าคะ” ที่ถามเพราะคิดว่า มีงานด่วนให้ทำ
“พรุ่งนี้พี่ภาทำงานวันสุดท้าย ผมกะว่าจะซื้อของให้พี่ภาน่ะครับ แต่ผมไม่เคยซื้อของให้ผู้หญิง ให้พิชัยไปซื้อให้ หรือผมไปซื้อเองก็ได้ แต่กลัวว่าตาจะไม่ถึง เพราะไม่เคยซื้อของให้ผู้หญิงมาก่อน ผมเลยชวนคุณไปด้วย อย่างน้อยคุณก็น่าจะรู้ใจผู้หญิงด้วยกันว่า แบบไหนที่พี่ภาชอบ”
“ค่ะ ได้ค่ะคุณตุลา” วิสาขาตกปากรับคำโดยไม่คิด
“ขอบคุณครับที่ไปเป็นเพื่อนผม แต่ขอร้องเรื่องหนึ่งนะครับ อย่าบอกให้พี่ภารู้ ผมตั้งใจเซอร์ไพร์สพี่ภา”
“ค่ะคุณตุลา เนยไม่บอกพี่ภาค่ะ”
“อ้อ...เกือบลืม ยังมีอีกเรื่องครับ” ตุลาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน หยิบซองใสใส่บัตรออกมา ก่อนยื่นให้วิสาขา ที่มองของในมือเจ้านาย
ตุลาไม่ได้รุกวิสาขาหนัก เขาใช้คำว่าค่อยเป็นค่อยไป แต่ใช้สายตามากกว่า สายตาส่งให้ยิ่งกว่าน้ำตาลเชื่อม หวานมาก หวานจนตุลายังไม่คิดว่า ตนทำได้ วิสาขาเห็นครั้งใดใจระทวย แค่นี้ไม่พอ ตุลาทำให้วิสาขารู้สึกว่า เป็นคนพิเศษไปอีกขั้น
“มันคืออะไรคะ”
“คีย์การ์ดเปิดลิฟต์ส่วนตัวที่ผมใช้อยู่ครับ” ตุลาตอบ “ผมให้เนยเอาไว้ใช้ครับ”
“ให้เนยใช้หรือคะ”
“ใช่ครับ คุณเป็นพนักงานคนแรกและคนเดียวที่ได้ใช้สิทธิ์นี้” วิสาขาใจเต้นแรงมาก คำพูดเขาแทบไม่ต้องแปลความหมาย “เนยใช้ลิฟต์ส่วนตัวของผมได้ตลอดนะ จะได้ไม่ต้องรอลิฟต์นานครับ”
“มันจะดีหรือคะคุณตุลา เนยกลัวว่าพนักงานคนอื่นจะนินทาค่ะ เพราะพี่ภาก็ไม่ได้รับสิทธิ์นี้” วิสาขาคิดว่า ไม่ผิดไปจากที่พูด
“เนยจะแคร์คนอื่นทำไม ผมให้เนยเพราะเนยคือเลขาของผม ถ้าเข้างานสาย หรือออกไปกินข้าวกลับเข้ามาช้าเพราะยืนรอลิฟต์นาน แล้วเกิดมีงานด่วน บริษัทผมก็เสียหายน่ะสิ รับไว้เถอะ ใครปากมากแล้วถ้าผมรู้ ผมไล่ออกสถานเดียว” ตุลาให้เหตุผลที่ฟังแล้ว เข้าท่าแค่ครึ่งเดียว “นี่คือคำสั่งของเจ้านายนะครับ”
“ถ้าเป็นคำสั่งของคุณตุลา เนยคงขัดไม่ได้ค่ะ” ตุลายิ้ม ก้มหน้าตรวจดูเอกสาร ก่อนเซ็นชื่อ
“เจอกันตอนเย็นนะครับ” เขายื่นเอกสารคืนให้ วิสาขายิ้มก่อนเดินออกจากห้องทำงานเจ้านาย โดยมีสายตาตุลามองตามร่างแน่งน้อยด้วยรอยยิ้มร้าย
..........................................
ณ ห้างสรรพสินค้า
การเดินห้างไม่ใช่เรื่องที่ตุลาทำบ่อยนัก หากมาก็แค่กินข้าวกับเพื่อน หรือมาเอาของให้บิดามารดา ซึ่งจำเพาะเจาะจงว่าไปร้านไหน ต่างกับวันนี้เขาเดินเข้าเดินออกหลายร้าน แบบไม่รู้จักเหนื่อย เบื่อ หรือรำคาญ กับการซื้อของที่ดูเหมือนว่า จะไม่จบง่ายๆ ตุลามีความสุขมาก ใบหน้าห่างหายรอยยิ้ม
- ผู้เขียน
