ไม่นานก็เห็นเฉลิมอุ้มลูกชายขึ้นมาบนบ้าน แล้ววางลงด้านหน้าตนก่อนจะประนมมือไหว้พร้อมกับเอ่ยบอกใบหน้าตื่นตระหนก
“พ่อครูช่วยลูกชายผมด้วย ไอ้เต้ลูกชายผมโดนผีเข้า”
กาญได้ยินเช่นนั้นก็มองยังเด็กน้อยที่กำลังนอนชักตัวเกร็งครู่หนึ่ง จนนิกาที่นั่งอยู่ด้านข้างหันมองความใจเย็นของอีกคนด้วยความกระวนกระวายใจ ที่เขาไม่คิดจะเร่งรีบหรือทำอะไรเลย ทว่าก็ไม่กล้าบอกหรือพูดอะไรออกไป
ส่วนร่างสูงเมื่อนั่งมองอาการของเด็กน้อยสักพัก กระทั่งเริ่มรู้ว่าเป็นอะไรจึงดันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะไม้สัก จากนั้นก็บอกพ่อของเด็กด้วยท่าทีใจเย็น
“ถอดเสื้อผ้ามันออก”
เฉลิมจึงรีบถอดเสื้อออกให้ลูกชาย ก่อนที่กาญจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างเต้ จากนั้นก็จับอีกคนนอนตะแคง แล้วมองอาการของเด็กน้อย ที่นอนชักน้ำลายไหลออกทางปากสลับกับดูนาฬิกาเพื่อจับเวลา
ท่ามกลางสายตาของนิกาและเฉลิมที่นั่งลุ้นในการกระทำของอีกคน กระทั่งเห็นว่าเด็กน้อยนั้นเริ่มอากา
