หลายวันถัดมาหลังจากเลิกงาน กาญก็ขับรถมารับนิกาที่บ้านพักครู เพื่อพาเธอและหลานไปซื้อของใช้ในตัวเมือง หลังจากใช้เวลาขับรถผ่านป่าเขาลำเนาไพรไม่นานก็ถึงตัวอำเภอ ทั้งสองก็จับมือไข่หวานที่อยู่ตรงกลางเดินเข้าไปในห้าง จากนั้นก็เลือกซื้อของใช้ที่นิกาต้องการ เมื่อเสร็จก็พาไข่หวานไปเล่นเครื่องเล่นที่อยู่ในห้าง
“กูให้เล่นแค่ครึ่งชั่วโมงพอเดี๋ยวมืดก่อน”
“ได้จ้ะพ่อ” จากนั้นไข่หวานก็เข้าไปเล่นบ้านบอลกับเด็กคนอื่น โดยมีกาญและนิกาคอยมองดูอยู่ข้างนอก ภาพที่ปรากฏทำเอานิกาอดคิดไม่ได้ว่า...
“เหมือนพ่อกับแม่พาลูกมาเล่นเลยว่าไหมคะ?” กาญได้ยินเช่นนั้นก็มองหลานชายของตนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ด้วยสายตารักใคร่และเอ็นดูแม้จะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ แต่ก็รักไม่ต่างจากลูกในไส้ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าสวยของคนรักแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“มึงอยากมีลูกเป็นของตัวเองไหม?”
“ก็อยากมีนะคะ”
“ได้ เดี๋ยวคืนนี้กูผลิตลูกให้”
“พ่อครู
