ทางด้านกาญปั่นจักรยานออกจากวัดเพื่อกลับบ้าน โดยเลือกกลับทางหลังวัดที่ในเวลานี้ค่อนข้างเปลี่ยวหน่อย ทว่าไม่เป็นปัญหาเพราะถนนเส้นนี้สองฝั่งข้างทางเต็มไปด้วยดอกกาญจนิกา จึงอยากปั่นจักรยานมาเชยชม
ในระหว่างกำลังปั่นจักรยานชื่นชมบรรยากาศร่มรื่นเย็นสบาย และสูดดมกลิ่นดอกไม้ด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย จู่ ๆ ตาคู่คมก็สะดุดกับแผ่นหลังเล็ก ซึ่งจำได้อย่างดีว่าเป็นใคร กำลังปั่นจักรยานเข้าไปในป่าช้ามอญ ซึ่งเป็นป่าช้าต้องห้ามไม่มีชาวบ้านคนไหน ใช้เส้นทางนั้นสัญจรมานานหลายปี
เพราะเชื่อกันว่าเป็นทางผีผ่าน...
รับรู้เช่นนั้นกาญก็ไม่รอช้ารีบปั่นจักรยานตามนิกาเข้าไปทันที โดยไม่รู้เลยว่าขุนกับเกื้อที่นั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์มองอยู่
“มึงไม่ไปช่วยครูคนสวยของมึงเหรอวะ?”
“ใครจะกล้า”
“กล้าเข้าไปช่วยครู?”
“ไม่! กล้ายุ่งกับคนของพ่อครู” เนื่องจากเมื่อไม่กี่วันเจอกับมิ่งแล้วอีกคนบอกให้ตนเลิกยุ่งกับนิกา ไม่เช่นนั้นเจอพ่อ
