EP6 อย่านะ
1252 คำ
น้ำหวานมองตัวเองในห้องกว้าง ซึ่งเป็นห้องนอนของเธอ เธอกลับเห็นภูผาอยู่ตรงประตูสวมใส่ชุดทักซิโดสีดำอย่างเป็นทางการ เสื้อตัวในสีขาวสะอาดตา อีกทั้งยังมีโบสีดำอยู่ตรงคอ ทำให้เธอสงสัยว่าเขาจะแต่งชุดแบบนี้ทำไมกัน อีกทั้งยังเข้ามาในห้องของเธออีก
“ภูผาใส่ทักซิโดทำไม” เธอเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย
“วันนี้เป็นวันของพี่ ได้เวลายัดเยียดความเป็นผัวให้แล้ว” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหื่นกระหาย สายตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า เธอกลับหัวใจเต้นแรงเหมือนกองศึก ขณะที่เขาผลักฉันลงบนเตียงกว้างของเธอ เธอรู้สึกตื่นกลัวและตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“อย่านะ ภูผา” เธอบอกเขาด้วยความกลัวสุดขีด เขายิ้มที่มุมปากราวกับคนเจ้าเล่ห์ ขณะที่มือหนาข้างเดียวจับเรียวขาทั้งสองข้างเอาไว้ มืออีกครั้งงัดดุ้นที่แข็งเป็นไตออกมา แล้วจับยัดเข้าไปในกลีบร่องของเธอ
“ภูผา!!!...” เธอกรีดร้องอย่างสุดเสียงราวกับคนเสียสติ
“ฉันรู้ว่าเธอต้องการมัน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าวาบหวาม ขณะที่เขาตอกดุ้นแรงๆ เธอกลับยกสะโพกขึ้นตอกรับดุ้นที่ปูดจนเห็นเส้น หลังของเธอไม่ติดเตียงนอนเสียด้วยซ้ำ
“ซี๊ด...อร๊าย...อร๊าย...แรงอีก...ผา...ซี๊ด...”
“น้ำหวาน เธอทำอะไร”
เสียงเขาตะโกนเข้าโซนประสาทของเธอ เธอลืมตาขึ้นมองหน้าเขาช้าๆ ปรับสายตาให้แจ่มชัด ฉันรู้สึกว่านิ้วทั้งสองนิ้วอยู่ในกลีบร่อง เธอจึงรีบเอานิ้วออกจากกลีบร่องโดยทันที ทำให้เธออยากแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
มาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังฟินอยู่เลย ใช่เวลาไหม น้ำหวาน
“เยิ้มเชียวนะ อยากทำไมไม่บอก จะได้ทำให้ไม่ต้องฝัน” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่าวาบหวามเหมือนในฝันของเธอ ทำให้เธอแข็งทื่อไปทั้งตัว เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้าหาเธอ มองใบหน้าเธอที่ดูตื่นตกใจ
“น้ำหวาน จะเก็บความรู้สึกไปทำไม มาปล่อยใจไปกับฉันดีไหม” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแหบแห้งปลุกอารมณ์ยิ่งนัก เธอกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เธอรีบคืนสติก่อนที่จะเตลิดไปมากกว่านี้
“ปล่อย ไม่ต้องยุ่งกับฉัน ฉันจะกลับแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วดันเขาทันที เขาจึงลุกขึ้นยืน ฉันลุกขึ้นยืนด้วยเช่นกัน แต่เธอกลับเชไปซบอกเขา เขามองหน้าฉันด้วยสายตาอ่อนหวานมองใบหน้ากลมของเธอที่สวยสะดุดตา เธอเองมองใบหน้าของเขา เธอไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขาหล่อมากแค่ไหน เธอเองก็ไม่เคยเห็นใบหน้าเขาชัดๆ แต่เธอรู้สึกว่าวันนี้เขาหล่อมากๆ
“โอเคไหม” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอจึงรีบคืนสติยืนตรงโดยทันที และถอยหลังไปสามก้าวเพื่อให้ห่างจากเขา
“ฉันโอเค” เธอเอ่ยบอกเช่นนี้
“เดี๋ยวไปส่ง” เขาบอก
“ฉันขับรถมาเอง”
“ไปกินกันก่อน” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ ทำให้เธอสงสัยทันทีไอ้ที่บอกว่า
ไปกินกันก่อน คือกินอะไร กินฉันเหรอ
“หมายถึงไปกินอาหารด้านล่าง คิดอะไรยัยนมเล็ก” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“บูลลี่จริงๆ ไอ้นมเล็กเนี่ย เดี๋ยวแม่จะทำสักสี่ร้อยซีซี ดูสิจะมาว่าฉันนมเล็กอีกไหม” เธอบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน
“งอนเหรอ ว่าแต่งอนก็น่ารักดี” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม คำพูดของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเขินอายจนหน้าแดงก่ำ
“งอนอะไร ไม่ได้งอนสักหน่อย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลบสายตาของเขาที่มองมาที่เธอ
“ก่อนไป ไปล้างมือก่อน หรือจะให้อมดี” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระเส่า อีกทั้งทำท่าดูดนิ้ว
อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
เธอเดินนำหน้าเขาไปที่ลานจอดรถโดยมีบอดี้การ์ดเขาและเธอเดินตามไปจนถึงรถสปอร์ตหรูคันสีเทาของเขา บอดี้การ์ดของเขาเปิดประตูให้เธอและเขาคนละฝั่ง
“วันนี้อยากกินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยงเองน้อง” ภูผาบอกเธอด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงดูอารมณ์ดีอย่างยิ่ง มันทำให้เธอหมั่นไส้อย่างมาก
“ฉันไม่ใช่น้องนายนะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ไม่ให้เป็นน้องแล้ว อยากเป็นอะไรละ นมเล็ก” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยียวน แล้วโน้มตัวหาเธอที่เตี่ยกว่าเขาอยู่มาก เธอใช้มือเรียวผลักเขาให้ออกห่าง
“ออกไป แล้วเลิกพูดเรื่องนมได้แล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ให้ดูสิ จะได้เลิกพูด” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงโทนต่ำข้าริมหูของเธอ ทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว ทำให้เธอใจสั่นรัวราวกับกองศึก เขามองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย เธอผลักเขาเต็มแรง ทำให้เขาเชเล็กน้อย
“ลามก สกปรก” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ขอบคุณที่ชม” เขาเอ่ยบอก และเผยรอยยิ้มที่มุมปาก
ฉันอยากถีบเขาลงไปนอนที่พื้นจริงๆ
“กินอะไรดี”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่เขาขับรถอยู่ ฉันเลือกที่จะเงียบไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา
“ถ้าไม่กินอะไร จะกลับนอนกินที่ห้อง” เขาเอ่ยบอกและยิ้มที่มุมปาก เธอหันไปมองเขาที่มองไปยังด้านหน้า
“อยากเจอเท้ายัดปากไหม” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ทำไม ว่าที่เมียกูโหดจังวะ” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม
“ถอนหมั้นไหมล่ะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องอะไรอยู่แบบนี้ก็สนุกดีจริงไหม นมเล็ก” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ว่าแต่ นายจะไปไหน” เธอเอ่ยถาม
“ไปเรื่อยๆ” เขาบอก
ฉันอยากจะหาท่อนไม้ฟาดหัวเขาจริงๆ
“จะไปไหนก็เรื่องของนายฉันไม่ถามแล้ว” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หันไปมองข้างถนน แล้วหลับตาลงไม่นานก็ดำดิ่งสู่นิทรา
“น้ำหวานถึงแล้ว”
เสียงของเขาดังเข้ามาในโซนประสาทเธอ เธอใช้มือขยี้ดวงตาทั้งสองข้างด้วยความงัวเงีย ใบหน้าเขาห่างกับใบหน้าเธอเพียงคืบ เธอกลับรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย เธอรีบตั้งสติ และผลักเขาเบาๆ เธอมองไปยังบ้านหลังใหญ่เหมือนเป็นคฤหาสน์เสียมากกว่า แล้วใหญ่กว่าคฤหาสน์ของเธอและของเขาเสียอีก
“พาฉันมาบ้านใคร” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“บ้านเธอไง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอมีสีหน้าที่ดูตื่นตกใจกับคฤหาสน์หลังนี้ ไม่ใช่ตกใจเพราะคฤหาสน์อย่างเดียว แต่ตกใจว่าเป็นบ้านของเธอ อย่าบอกนะว่า
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ตอนนี้ไปกินกันก่อน” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วเขาขับรถออกไป
อะไรของเขาวะ พูดไม่จบ ปล่อยให้เป็นปริศนา
........................................
อย่าลืม! กดหัวใจ และ เขียนคอมเม้นท์มาพูดคุยกันบ้างน๊า ไรท์จะได้ไม่เหงา
ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์
- ผู้เขียน
