เช้าวันรุ่งขึ้นดาหลารู้สึกตัวตอนที่แม่นมบุญมาปลุกเรียกตอนตีห้าครึ่ง ร่างเล็กขยับลืมตาเพราะตัวเองนอนไปพร้อมกับลูกที่โซฟาเพื่อรอเขากลับมา แต่ทว่าเขาไม่กลับมาจนเช้า
“นมคะ กี่โมงแล้วคะ” เธอตกใจ เห็นจากฟ้าที่ค่อนสว่างเต็มที ก็กลัวจะทำกับข้าวไม่ทันพระบิณฑบาต
“ตีห้าครึ่งแล้วค่ะ ทำไมพาคุณหนูธันวามานอนตรงนี้ล่ะคะ” นมส่ายหน้าสงสารก็แต่คุณหนูตัวน้อยที่ต้องมานอนอย่างไม่สบายตัว เมื่อเหลือบไปเห็นเค้กก็ต้องถอนหายใจ
“รอคุณรามิลค่ะ เขาไม่กลับเหรอคะนอนเพลินจนเช้าเลย” เธอกลัวลูกจะผิดหวังที่สุด ที่อุตส่าห์ตั้งใจทำการ์ดแล้วก็เค้กให้คุณพ่อสุดที่รักของเขา
แต่ทว่าเขากลับเห็นคนอื่นสำคัญกว่าลูก หากแค่เธอเธอไม่คิดอะไรมากนักหรอก เขาไม่เคยสนใจเธอนอกจากเรื่องบนเตียงตอนเขาอยากได้อยู่แล้ว แต่กับลูกเขาควรเห็นใจลูกชายบ้าง
กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เขาทำร้ายจิตใจเด็กชายธันวา เธอก็พยายามฝืนทนอยู่ร่ำไป แม้ว่าความหวังของเธ
