เมื่อเวลาผ่านไปจนเที่ยงวันแล้ว สองแม่ลูกก็ยังไม่ตื่นสักที เขาจึงต้องให้นมบุญทำข้าวต้มแล้วตัวเองยกขึ้นไปในห้องด้วยตัวเอง
กลิ่นข้าวต้มหอม ๆ ทำให้ร่างกายเล็กขยับตัว แต่ทว่าเนื่องจากร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จึงทำให้ดวงตานั้นบวมเปล่งจนไม่อยากจะลืมตาขึ้นมา
“ตื่นได้แล้ว คุณพาลูกนอนจนไม่ได้กินข้าวเช้า” เสียงนุ่มกว่าปกติเรียกเธอที่ข้างใบหู จนทำให้ร่างของเธอขยับเล็กน้อย ก่อนจะผละลูกออกจากอ้อมกอดอย่างเบามือ
“คุณเข้ามาทำอะไร” เสียงแข็งและเย็นชาที่สุดกล่าวด้วยเสียงอันเบา และเธอรู้สึกหนักอึ้งที่หัวจนแทบจะเบิดเป็นเสี่ยง ๆ
“เอาข้าวต้มมาให้ ปวดหัวไหมเดี๋ยวจะไปเอายาให้” เขาทำตัวแสนดี และเป็นคุณพ่อที่ดีหนึ่งวัน อย่างไรก็ต้องง้อเมียกับลูกให้ได้ ไม่อย่างนั้นแม่ก็จะให้เขาไปหย่า
ใครจะยอม อุตส่าห์ทนกันมาได้ขนาดนี้ ก็ทนต่อไปสิ เขาไม่ยอมโดนทิ้งหรอก
“ฉันไปเอาเองได้ คุณไม่ต้องมาสนใจฉันกับลูกหรอก” เธอพูดอย่
