บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร มือบางเหมือนหมดเรี่ยวแรงเผลอปล่อยกรอบรูปในมือเมื่อคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้อาจมีความสำคัญต่อหัวใจของสามีเธอมากถึงได้นำกรอบรูปที่มีภาพเขากับนาตาชาถ่ายด้วยกันมาเก็บในตู้เอาไว้อย่างมิดชิด กรอบรูปขนาดเท่าฝ่ามือกำลังจะหล่นลงพื้น ถ้าหมอครองฤทธิ์ไม่ตามเข้ามาแล้วใช้ความเร็วในการเคลื่อนย้ายร่างกายไปรับกรอบรูปนั้นเอาไว้ได้แทน
“เป็นอะไร ทำไมยืนเหม่อ”
สีตลามองสามีที่เข้ามาเงียบๆ ร่างสูงหยิบกรอบรูปที่เกือบหล่นแตกมาถือเอาไว้แล้วก้มมองขรึมๆ ก่อนมองจ้องหญิงสาวที่หน้าเจื่อนลงไป เกรงว่าเขาจะโกรธที่มาเปิดตู้เก็บของของเขาโดยพลการ บางทีเขาอาจมีความทรงจำดีๆ ซ่อนอยู่ในตู้ แล้วไม่อยากให้เธอเห็นก็ได้
“ขอโทษค่ะพี่ฤทธิ์ พอดีสีตลาเปิดผิดตู้ ตั้งใจจะหากระเป๋าใบใหม่เอาไปใช้ เห็นมีสวยๆ อยู่หลายใบ แต่มันไม่ได้อยู่ที่ตู้นี้ สีตลาจำผิด”
เขามองหน้าเธอขรึม “จริงเหรอ ไม่ใช่แอบอยากรู้ว่าฉันซุกซ่อนอ
