สามสิบนาทีต่อมา...
เสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นกระเบื้องหยุดลงเมื่อซานย์มาหยุดที่ห้องพักหรู มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นห้องระดับวีไอพี
รูปร่าง หน้าตา ท่าทางของหญิงสาวที่เป็นเจ้าของคำเชิญชวนไม่น่าจะชวนใครก็ได้มาแบบนี้แน่ น่าแปลกที่เขาเป็นข้อยกเว้น เธอคิดจะเล่นตลกอะไรกันแน่
นางแบบสาวรีบปลีกตัวไปจัดแจงเครื่องดื่มสำหรับเธอและเขา แว๊บหนึ่งที่ครุ่นคิดว่าเธอควรใช้ตัวช่วยหรือเปล่า แต่ความที่เพิ่งจะพบกัน บอกตรงๆ ว่าลึกๆ เธอแอบกลัวไม่น้อยเลย
"แก้วนี้เป็นของพี่ค่ะ" ซานย์หันไปตามเสียงเรียก คิ้วดกเข้มขมวดเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวห่อหุ้มร่างกายด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว
"หอมเหม็นตัวเองน่ะค่ะ แชมเปญเปื้อนชุดเดิม อยู่แบบนั้นนานๆ ก็ไม่ไหว"
"กำลังยั่วผมอยู่ใช่ไหม" หัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นส่ำ ประกายตาคู่นั้นดุดัน แต่ก็น่าค้นหาในเวลาเดียวกัน
"ถ้าหอมตอบว่าใช่ล่ะคะ เรามาสนุกกันไหม เสร็จแล้วก็แยกย้ายทางใครทางมัน
