วทนิกาที่นั่งอยู่ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันทีเพราะเพื่อนเธอก็เป็นไปกับแดนเทพด้วย ทำให้เธอไม่รู้จะห้ามศึกนี้ยังไงเลย เพราะแต่ล่ะคนก็แรงๆด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าไม่ห้ามเธอว่าเป็นเรื่องจริงๆแน่
“อ่อ คุณนพมาทานข้าวคนเดียวเหรอคะ...” วทนิกาเอ่ยถามไปแบบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อให้ฉนวนระเบิดเมื่อกี้ดับลงไป
“ครับ แต่ผมมาคนเดียวผมก็เหงาน่ะครับ ผมขอนั่งด้วยนะครับ...” นพเก้าพูดไปแล้วเขาก็ยิ้มออกมา
“ไม่ได้!” เสียงของแดนเทพและพัชราดังขึ้นมาพร้อมกันแบบไม่ยอม
“แกมาคนเดียวได้ แกก็กินคนเดียวไปสิวะ โต๊ะฉันเต็มแล้วไม่มีที่นั่งสำหรับแก..ไปเลยไป อย่ามากวน” แดนเทพพูดบอกไปแล้วมองนพเก้าแบบจดจ้อง เพราะมันเริ่มกวนโมโหเขาแล้ว
“เขาไล่แล้วก็ไปสิคุณ จะหน้าด้านอยู่ทำไมเนี่ย....ไปสิคะ” พัชราพูดเสริมไปแล้วก็ปัดมือไล่ไปแบบสะใจเลย
“ฝากไว้ก่อนเถอะ...แล้วเจอกันนะครับคุณเนย” นพเก้ามองแดนเทพและพัชราแล้วก็กัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์เล
