ณ ร้านทำผมของพัชราและวทนิกา
แดนเทพก็ขับรถมาจอดที่หน้าร้านแล้ว เขาก็มองวทนิกาอย่างเป็นห่วงเธอเลย เพราะเธอดูเศร้าลงไปตั้งแต่ที่รู้เรื่องจนตอนนี้เธอยังไม่เอ่ยพูดกับเขาเลยสักคำ
“ผมจัดการที่บริษัทแล้วผมจะรีบกลับมาหาคุณนะ...คุณอยู่รอคุณแพทเขาที่นี่นะ” แดนเทพพูดบอกไป เพราะเขาก็ไม่รู้จะพาเธอไปอยู่ที่ไหนแล้วนอกจากที่นี่ อย่างน้อยมันก็มีคนอื่นๆคอยอยู่กับเธอ และเขายังมีข้าวพนักงานในร้านที่พอจะเป็นสายสืบให้เขาอยู่ ดังนั้นเธออยู่ที่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้ว
“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ...แล้วก็ขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเสียชื่อเสียงเพราะฉันแบบนี้ด้วย...” วทนิกาพูดไปแล้วน้ำคาก็คลอเบ้ามาเหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอไม่ได้อยากจะเป็นตัวปัญหาสำหรับเขาเลย
“ไม่เอาสิ อย่าคิดแบบนั้น ผมไม่ได้เสียชื่อเสียงอะไรเลยนะ...คุณห้ามร้องไห้นะเนย เรื่องมันแค่นี้เอง ผมไม่ได้ซีเรียสเลย...คุณเองก็ไม่ต้องคิดมาก...” แดนเทพพูดออกไปก็เอามือจับที่แก้ม
