ณ บ้านของนพเก้า...
“อื้อ....อือ....อือ....อือ....” นพเก้าก็ฮัมเสียงร้องเพลงเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี
“กลับมาแล้วเหรอพ่อตัวดี....ทำเรื่องงามหน้าอีกแล้วนะตานพ....มาคุยกับแม่เดี๋ยวนี้เลย...” นันทิดาพูดด้วยเสียงเข้มแล้วมองลูกชายที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยอย่างไม่ชอบใจ เพราะทำผิดมาแท้ๆยังจะมาทำท่าทางแบบนี้อีก มันน่าโมโหจริงๆ
“อะไรอีกล่ะครับแม่...ผมไม่ได้ทำเรื่องงามหน้าอะไรสักหน่อย แม่อย่ามาใส่ร้ายกันสิครับ” นพเก้าตอบไปแล้วทำหน้าตึงๆ ก่อนจะไปนั่งโซฟาแล้วพิงอย่างชิวๆ
“ยังจะมาตีมึนทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่อีก...ลูกไปลักพาตัวแม่หนูคนนั้นไปเพื่อขู่ให้ตาแดนคืนตำแหน่งให้น่ะ อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะตานพ...ทำไมลูกถึงทำร้ายคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนั้น...แม่ผิดหวังในตัวลูกมากเลยนะตานพ” นันทิดาพูดไปแบบอดไม่ได้ เพราะเธอรับไม่ได้กับสิ่งที่ลูกชายทำ
“แล้วจะให้ผมปล่อยให้แดนเทพมันไล่ผมออกเพราะเรื่องแค่นี้น่ะเหร
