ความสัมพันธ์ระหว่างภาคย์และแป้งหอมพัฒนาขึ้นทุกวันเมื่อต่างคนต่างเปิดใจยอมรับซึ่งกันและกันภาคย์ทำหน้าที่พ่อของลูกและแฟน(ที่เพิ่งอ้อนขอเป็นแฟนอย่างหน้าไม่อาย)อย่างไม่ขาดตกบกพร่องส่วนแป้งหอมก็ทำหน้าที่แม่ของลูกและคนรักของภาคย์ด้วยการเป็นเด็กดีที่คอยเชื่อฟังทำให้ความรู้สึก ‘รักและผูกพัน’ ค่อยๆหยั่งรากลึกลงในใจของทั้งสองคนมากขึ้นทุกวันเป็นความสัมพันธ์ที่เป็นรอยยิ้มและความสุขของกันและกัน
“วันนี้พี่ภาคย์มีซ้อมดนตรีนะคะอาจจะมารับช้าหน่อย”
“รับทราบค่ะ” แป้งหอมตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหยิบกล่องอาหารขึ้นมาถือเอาไว้และเตรียมจะเปิดประตูลงจากรถไป
“หนูแป้งลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ ?” คำถามของภาคย์ทำให้แป้งหอมมีสีหน้างุนงงในขณะที่ภาคย์พองแก้มราวกับเด็กน้อยห้าขวบด้วยความน้อยอกน้อยใจที่แป้งหอมลืมเรื่องสำคัญที่ต้องทำในทุกๆวัน
“ไม่ลืมนะคะ” แป้งหอมตอบคำถามภาคย์ด้วยสีหน้าใสซื่อไร้ซึ่งการเสแสร้งก็เธอไม่รู้จริงๆ
