การแวะเวียนมาหาเต็มรักกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของภควัตเสียแล้ว มือสากถือถุงขนมที่ลูกชอบมุ่งหน้าทางสนามเด็กเล่นที่นัดหมายประจำระหว่างสองเรา หากไม่ทันถึงปลายทางชายหนุ่มจำต้องหยุดชะงัก…
เขาไม่เจอเต็มรักมีเพียงเด็กคนอื่นวิ่งเล่นเสียงเจื้อยแจ้วปกติเมื่อปราศจากเงาลูกสาวทำเอาอาการร้อนรุ่มแผ่ซ่านกลางใจ ฉันพลับร่างสง่าหมุนกายเบี่ยงปลายเท้าหาครูประจำชั้นรวดเร็วเพราะใจคอไม่ดีกลัวว่าลูกอาจไม่สบายหรือเผชิญปัญหาบางอย่าง
“เจ้าขา วันนี้มาหรือเปล่าครับ” ใบหน้าหล่อเหลาเจือแววกังวล น้ำเสียงแหบพร่าติดสั่นเครือผลมาจากความรีบเร่ง
“น้องเจ้าขามาปกตินะคะ เพียงแต่…”
“น้องไม่สบายเหรอครับ หรือมีอะไรติดขัดตรงไหนคุณครูสามารถบอกผมได้นะ”
“น้องปกติดีค่ะ” คุณครูสาวตอบพลางระบายลมหายใจหนักหน่วง
“แต่คุณแม่น้องไม่อนุญาตให้คุณมาพบลูกสาวของเธออีกค่ะ” เฉลยดังกล่าวเล่นเอาคนใจไม่ดีขมวดคิ้วปมใหญ่ ชายหนุ่มลำคอตีบตันทันใดไม่รู้ว่
