เธอว่าและยิ้มให้ ก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียง แต่ก็ยังจับมือหนาไว้แน่นและเรียกให้น้ำตามันรื้นขึ้นมา เขาจะได้รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหน
“รู้ไหมคะว่ามัตถ์ไม่ได้สติมาตั้งหลายวัน แล้วน้องเอยก็ไม่ได้มาเยี่ยมมัตถ์เลย”
หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนพลางถอนลมหายใจดัง ๆ ราวกับว่าเรื่องนี้มันหนักอกหล่อน พลางเหล่มองแววตาของคนบนเตียงก็พบแต่ความผิดหวัง
ซึ่งเธอก็อยากจะให้มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เธอจะใส่สีตีไข่ให้มากกว่านี้อีก ก่อนจะพูดเพื่อเอาความดีเข้าตัว
“แต่ดลมาเฝ้ามัตถ์ทุกวัน ดลอยากจะเจ็บแทนมัตถ์ด้วยซ้ำ”
“ขอบ... คุณครับ”
ปรมัตถ์พยายามเปล่งเสียงออกมา ในหัวใจยังมีความกังวลอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ดูหลักฐานกับตา แต่ก็เชื่อถ้อยคำที่เพื่อนพูดออกมาทั้งหมด เพราะพริษฐ์ไม่เคยโกหก และพูดตรงเสมอ
ชายหนุ่มไม่เคยคิดเลยว่าดลยาจะมีพฤติกรรมแบบนี้ สามปีที่ผ่านมาดลยาติดต่อเขาอยู่เสมอ
