“ไม่ทราบครับ”
“ต้องใช่ ๆ แน่เลยค่ะ ดลเห็นน้องเอยยิ้มตลอดเลยเวลาคุยกับริษฐ์ น้องเอยคงจะมีความสุข ไม่งั้นไม่ยิ้มกว้างแบบนี้หรอกค่ะ” เธอใส่สีตีไข่ล้วน ๆ
กรามหนาขบเข้าหากันจนนูนเด่น และดวงตาก็เข้มขึ้นอย่างน่ากลัว ก่อนจะขานรับแล้วกำมือแน่น
“ครับ”
แม้จะเบือนหน้าหนี แต่ภาพของคนทั้งคู่ที่เดินเคียงกันมามันก็ยังอยู่ในหัวสมองของเขา และพยายามหลายครั้งต่อหลายครั้งแล้วที่จะสลัดมันออกไป แต่ก็ทำได้ยาก เพราะมันเข้ามาในสมองทุกสิบนาที จนตอนนี้เขาแทบจะไม่สามารถจดจ่ออยู่กับงานได้สักนิด
ผ่านมาแล้วอีกหนึ่งวัน และวันนี้ก็เหมือนเดิมที่คู่สามีและภรรยาต่างไม่พูดกัน แถมเมื่อเจอหน้ากันที่บ้านต่างฝ่ายต่างก็เดินหนีกัน และไม่ลงมาทานข้าวพร้อมกันด้วยซ้ำ
พอเช้าก็ต่างแยกกันไปทำงาน แม้แต่เวลางานคนทั้งคู่ก็พูดกันนับคำได้ และแม้ว่าปรมัตถ์จะกลับบ้านดึก อุรัสยาก็ไม่แต่โทร.ตาม แต่เจ้าหล่อนก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
