“จะเข้าบ้านเลยหรือจะนั่งคุยกันต่อล่ะ” ยานอฟถามเมื่อทั้งสองเดินมาถึงบริเวณหน้าบ้านซึ่งมีเก้าอี้ไม้วางอยู่
“นั่งพักเหนื่อยก่อนก็ได้ค่ะ” ถึงแม้จะเป็นเวลาดึกมากแต่มนต์มีนาก็คิดว่าถ้าเข้าไปนอนตอนนี้ก็คงจะนอนไม่หลับแน่ๆ
“คุณยานอฟปล่อยมือมีนได้แล้วค่ะถึงบ้านแล้วมีนคงไม่สะดุดล้มหรอกค่ะ”
“แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะมีน” เขาถามและหันมามองหน้าหญิงสาวที่ก้มหน้าหลบสายตา แสงไฟตรงนี้ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าตอนนี้มนต์มีนาหน้าแดงลามจนถึงใบหู ยานอฟรู้ว่าเธอกำลังมือที่จับอยู่ก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ
“แค่ฉันจับมือเธอก็อายจนหน้าแดงหูแดงไปหมดแล้ว แบบนี้ถ้าฉันนอนกับเธอไม่หัวใจวายตายเลยเหรอมีน”
“คุณยานอฟก็พูดเกินไป ใครเขาจะหัวใจวายเพราะเรื่องแบบนั้น”
“มันก็ไม่แน่นะ ถ้าเธอตื่นเต้นมากๆ แล้วเป็นอะไรขึ้นมา ฉันคงรับผิดชอบชีวิตเธอไม่ไหวหรอกนะ”
“มีนไม่ได้เป็นโรคหัวใจสักหน่อย ถึงจะได้ตื่นเต้นจนหัวใจวายคุณยานอฟก็พูดเกินไป”
“ก
