"แม่ครับ ทำไมแม่ต้องพูดแบบนั้นกับเกวลินด้วยครับ"
ครามเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากเกวลินเดินออกไป สีหน้าของเขายังเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
"นั่นสิคุณหญิง"
คุณวิสุทธิ์เสริมขึ้นมาทันที พร้อมสายตามองภรรยาอย่างตำหนินิดๆ
"เกวลินเธอก็ไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ ผมว่าดูออกชัดเลยว่าเธอห่วงเจ้าครามมาก คุณก็เห็นเมื่อวานไม่ใช่หรอ เธอนั่งร้องไห้ตลอดเวลาเลย ตอนที่เห็นลูกเราบาดเจ็บขนาดนั้น"
คุณหญิงจันทร์ฉายทำหน้าเหลอหลาเล็กน้อย ก่อนจะยกคิ้วขึ้นเบาๆอย่างไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน
"อ้าว! ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรไม่ดีสักคำนิ นี่ทุกคนมองฉันเป็นยักกันหมดแล้วหรอ ฉันแค่ถามหล่อนมีเรียนหรือเปล่า ยังไม่ทันจะพูดแรงด้วยซ้ำ"
"แล้วแม่ไม่ได้จะดุเธอหรอกหรอครับ"
ครามถามต่ออย่างไม่เข้าใจ
"ถ้าไม่ได้ดุแล้วทำไมพูดน้ำเสียงแบบนั้นล่ะคุณหญิง"
คุณวิสุทธิ์แกล้งถามขึ้นอีกครั้ง
"น้ำเสียงดูเอาเรื่องมากเลยนะ ผมนี่แทบจะกลัวแทนเกวลินเลยนะเนี่ย"
"โ
