"พี่คราม พี่พาหนูขึ้นมาทำไมคะ"
เกวลินเอ่ยเสียงแผ่ว ทั้งดุและสั่นเครือเล็กน้อย ดวงตากลมยังคงมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ
"คุณพ่อกับคุณแม่ก็อยู่ข้างล่าง เราไม่ควรออกมาแบบนี้นะคะ มันดูไม่เหมาะ"
เธอพยายามดึงตัวไว้เล็กน้อย ร่างบางหันกายกลับไปมองทางบันได ราวกับลังเลใจที่จะอยู่ในห้องกับเขาเพียงลำพัง
แต่ครามกับก้าวเท้าเดินต่อจนเข้ามาถึงในห้องนอนของเขา ดวงตาคู่นั้นยังคงมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนปนเจ้าเล่ห์เล็กๆ ราวกับวางแผนไว้อยู่แล้ว
"อยู่แล้วยังไง"
เขาถามกลับเสียงนุ่ม
"ก็มันไม่ดีน่ะสิคะ"
เกวลินหลุบตาตามด้วยความเขิน ขณะพูดเบือนหน้าไปทางอื่น
"หนูกำลังคุยกับคุณพ่อกับคุณแม่ดีๆอยู่เลย พี่ก็ลากหนูขึ้นมาซะเด้อๆ"
ครามหัวเราะในลำคอเบาๆ ยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด
"พี่ไม่ได้ลากหนูดื้อๆหรอกนะ แต่พี่อดใจไม่ไหวแล้วต่างหาก"
เขาพูดเสียงต่ำและจริงจังกว่าเดิม แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อยให้ใบหน้าทั้งสอ
