“จะลองฝึกดูอีกสักหนไหมล่ะ ถ้าสนใจ...เอิ่ม...อาฝึกให้ก็ได้นะ”
“จริงเหรอคะ” หล่อนทำตาโต แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนนึกอะรขึ้นมาได้จึงบอกว่า
“ดีจังค่ะ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรเหรอลูกจัน”
“ลูกจันเกรงใจ๊เกรงใจอาพีทค่ะ แทนที่จะได้พักผ่อน ออกกำลังกายแบบสบาย ๆ ต้องมาสอนเด็กอย่างลูกจันอย่างเนี๊ย กลัวว่าจะเสียเวลาอาพีทเอานะสิคะ”
“ไม่หรอกน่า...มานี่ซี”
ว่าแล้วอาเขยฝรั่งก็ถือโอกาสดึงมือเด็กสาวให้นั่งลงบนเสื่อโยคะ จะว่าไปเสื่อฝึกการออกกำลังกายชนิดนี้มันเล็กมาก และยิ่งเล็กถนัดใจเมื่อคนใช้เป็นฝรั่งตัวใหญ่โต แถมพอจันจิรานั่งลงไปด้วยแล้วด็ยิ่งทำให้พื้นที่ของเสื่อหดเล็กลงถนัดใจ แต่ดูเหมือนแพทริคไม่สนใจ หนำซ้ำดนัยน์ตาของเขายังส่องประกายวิบวับตอนที่มองมายังเด็กสาว จันจิรานั่งบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย หล่อนมักเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าคนที่หล่อนชอบเป็นทุนเดิมด้วยแล้วหน้าหล่อนมันก็แดงก่ำ และดูเหมือนแ
