กระทั่งมีอาเดินไปนั่งที่โซฟาเพราะขี้เกียจเถียงกับไวฟาย ลำพังนั่งแท็กซี่กลับมาก็เหนื่อยเพราะรถติดจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังต้องมาเจอเขาให้ปวดหัวอีก
เธอนั่งกอดอกไม่พูดไม่จา ก่อนที่ไวฟายจะเดินมานั่งลงด้านข้าง เขาเอื้อมมือมาวางบนศีรษะของเธอแล้วลูบเบา ๆ
มีอาตวัดตามองก่อนจะปัดมือไวฟายออก ทว่า...
“ขอลูบแค่แป๊บเดียวได้ไหม?”
“ไม่ได้!” มีอาปัดมือเขาออกอย่างไร้เยื่อใย กอดอกทิ้งตัวพิงโซฟา
“ฉันแม่งไม่คิดเลยว่าเธอจะใจแข็งขนาดนี้”
“ถ้ารู้แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลามาง้อ เพราะยังไงฉันก็ยืนยันคำเดิม”
“ถ้าฉันรู้ความรู้สึกของตัวเองเร็วกว่านี้ ฉันจะไม่มีทางทำให้เธอเสียใจ” ไวฟายจ้องมองเข้าไปในแววตามีอา เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังและรู้สึกผิดกว่าครั้งไหน ๆ
“อดีตมันไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้ว ดังนั้นนายควรหยุดพูดเรื่องนี้สักที”
“ฉันรู้ แต่ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอจริง ๆ นะมีอา ฉันชอบเธอว่ะ ชอบแบบไม่ใช่ชอบแค่ร่างกาย
