ถังหูลู่หมดไปแล้วยี่สิบไม้ ทิวากินสิบไม้ แต่ทับทิมกินไปได้แค่ห้าไม้ ที่เหลือให้ปลีช่วยกิน และเธอบอกให้เขากินให้หมดก่อนทิวา ไม่เช่นนั้นมีเด็กกินเกินสิบไม้แน่
“หม่าม้ายมดียัง” ทิวาเอ่ยถามหม่าม้าอารมณ์ดีหรือยัง
“เติมน้ำตาลแล้วอารมณ์ดีแล้วค่ะ”
“หนูก็ยมดี” ทิวานั่งโยกหัวโยกตัวบอกให้รู้ว่าตนอารมณ์ดีมากแค่ไหน
“ถังหูลู่ยี่สิบไม้ไม่อารมณ์ดีได้ยังไง” ปลีก้มลงไปพูดข้างหูลูกสาวเบาๆ
“ปะป๊าโดงก้างคอแน่” ทิวาหันขวับไปถลึงตาใส่คนเป็นพ่อ แม้เสียงนั้นจะไม่ดังมากนัก แต่ก็กลัวความลับถูกเปิดเผย และถ้าความลับเปิดเผย ปะป๊าได้โดนตนเตะก้านคอแน่
“สองพ่อลูกคุยอะไรกันหงุงหงิง”
“เปล่าครับ // เปล่าค่ะ”
“มีพิรุธกันทั้งคู่”
“ไม่มี~ ไม่มีอะไรจริงๆ เนอะๆ // ไม่มี~ ไม่มีไยจริงๆ เนอะๆ” เสียงพ่อลูกสูงปรี๊ด พยักพเยิดให้กัน
“เสียงสูงเชียวนะ กลับกันหรือยัง”
“หนูเอากิ๊บฉวย” ตอนเดินซื้อของกิน ทิวาเห็นร้านขายกิ๊บช
