ทั้งสามคนมายังร้านอาหารเหนือเชียงใหม่ บรรยากาศดีด้วยต้นไม้ใหญ่ บ้านทรงล้านนา เสิร์ฟอาหารเมืองสูตรต้นตำรับ
หน้าของปลีบอกบุญไม่รับ ยังข้องใจรุ่นพี่ของทับทิมที่ชื่อตรี ในขณะที่สองสาวช่วยกันสั่งอาหาร
“กินแคบหมูไปก่อน ว่าแต่หมูกินหมูได้ใช่ไหม” แค่เห็นหน้าก็อยากแกล้ง วันไหนไม่ได้แกล้งกินข้าวไม่อร่อย
“ว่าหนูอีกแย้วนะ”
“ต้าวลูกหมูไง น่ารักดีออก มาๆ ป้อน” ทับทิมหยิบแคบหมูไปจ่อที่ปากจิ้มลิ้มของเด็กหน้างอเง้า แม้จะขุ่นเคืองแต่ก็ยอมอ้าปากกินแคบหมูที่เธอป้อน
“ป้อนปะป๊าของต้าวลูกหมูด้วย” ทับทิมป้อนแคบหมูแฟนหนุ่มหน้าบูดบึ้ง คงอยากจะถามเธอเต็มทน
“ไมน้าทิ่มยิ้มเยอะ” คำถามของทิวาทำคนเป็นพ่อคลายความบึ้งตึง
“ยิ้มอะไร” ทับทิมทำหน้างง จู่ๆ เด็กน้อยก็ถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย นิ้วเล็กๆ ก็หยิบแคบหมูเข้าปาก
“ยิ้มให้ใครไม่ยู้”
“ยิ้มให้ใครไม่รู้ แล้วจะรู้ไหมว่ายิ้มให้ใคร”
“รุ่นพี่” ปลีกระซิบบอกลูกสาว
“ยิ้
