“น้าทิ่มหนูหิวแคบหมู” คนเป็นพ่อขับรถผ่านร้านอาหาร ทิวาจำได้ว่าเป็นร้านที่มากินกันในวันแรกที่มาเชียงใหม่
“ไม่เรียกหม่าม้าแล้วเหรอ” ทับทิมกอดอกพร้อมเอียงคอถามเด็กน้อย ดูเหมือนว่าทิวาการละครจะจบลงแล้ว หรือไม่ผู้เขียนบทก็เขียนบทให้เพียงเท่านี้
“...” มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง ทำเจี๋ยมเจี้ยม แล้วก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา
“ทิวาหิว”
“ครับ” คำตอบรับสั้นๆ ของคนทำหน้าที่ขับรถ และเมื่อมองผ่านกระจกมองหลังก็ต้องหลบวูบเมื่อปะทะเข้ากับสายตาดุๆ ของแฟนสาวอย่างคนมีชนักติดหลัง
ปลีหาที่กลับรถ แล้วพาสองสาวไปยังร้านอาหาร ลงจากรถได้ สองพ่อลูกก็ตัวติดกัน ช่วยกันสั่งอาหาร แต่ก็คอยชำเลืองตามอง และพอสบสายตาเข้ากับทับทิมก็รีบหลบสายตา แล้วทำเป็นสั่งอาหารกันต่อ
‘มันน่าย๊ากขาคู่นักเชียว’ ทับทิมพูดกับตัวเองในใจ หมั่นไส้ความเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองพ่อลูกยิ่งนัก
“ปูอ๋องของหนู...” ทิวาเสียงระรื่น พูดจบก็ดูท่าท
