“ถึงแล้วครับ” ถึงรีสอร์ต ปลีเรียกลูกสาวที่นั่งเบาะหน้าข้างเขาที่สัปหงกมาตลอดทาง ง่วงแต่ไม่ยอมนอน ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงได้งอแงจนปั่นป่วนกันไปหมด ตอนนั่งรถไปเชียงใหม่ก็ยอมหลับบนคาร์ซีท ทั้งที่เขาก็ไม่ได้กอด
“น้าทิ่มไหน” ทิวาพยายามลืมตาที่หนักอึ้ง มองไปรอบๆ รถหาน้าทับทิม
“น้าทับทิมก็อยู่ที่ห้องปะป๊าไงครับ”
“น้าทิ่มของหนู” ริมฝีปากเล็กเบะคว่ำทำท่าจะร้องไห้
“อย่าบอกนะว่าจะให้น้าทับทิมมานอนกอดด้วย”
“น้าทิ่มนองกอดหนู” ปลีอยากจะเบิดกะโหลกตัวเอง ทำไมไม่เอะใจตั้งแต่ที่ทิวาถามหาทับทิม
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูรถ ปลีกดเลื่อนกระจกลง
“น้องทิวาทำไมยังไม่ลงมาอีก”
“น้าทิ่มไม่มาหนู” เสียงเศร้าเสียใจที่น้าทับทิมไม่มากับตน ปลีกับแทนคุณเห็นสภาพแล้วมั่นใจว่าไม่ยอมลงจากรถแน่นอน
“ไม่ไหวจะเคลียร์กับน้องทิวาแล้วนะ” แมงปอเริ่มหมดความอดทนกับทิวา
“ทิวาไปรอบนห้องก่อน แล้วให้ปะป๊าไปรับน้าทับทิมมาดีไหมครับ”
