“ตัวน้าทิ่มไม่ย้องแย้ว” หลังมือเล็กสัมผัสที่หน้าผากของคนป่วย เช้านี้ไม่รู้สึกถึงความอุ่นร้อนแล้ว
“หายแล้ว แบบนี้ปะป๊าก็เข้าใกล้น้าทับทิมได้แล้วใช่ไหมครับ” ได้ยินดังนั้น ปลีก็ผุดลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับวางแขนบนเตียง
“ไม่ได้”
“อ้าว ก็เมื่อวานทิวาบอกปะป๊าเองนะ”
“ตรงนี้ยังไม่หายเยย” นิ้วเล็กจิ้มรอยแดงที่ยังปรากฏให้เห็นเด่นชัด
“กว่าจะหาย ปะป๊าขาดใจตายพอดี” รอยพวกนี้ไม่ใช่แค่วันหรือสองวันจะจางหาย แต่อาจจะใช้เวลาเกือบสองสัปดาห์
“ปะป๊าบ่งไยเยอะ บ่งหนูหยอ” คนตัวเล็กคิ้วขมวดยุ่ง ไม่เข้าใจว่าปะป๊าจะบ่นอะไรเยอะแยะ บ่นตนหรือเปล่า
“ใครจะบ่นลูกสาวบังกะ...เอ๊ย ใครจะบ่นลูกสาวสุดที่รักได้ล่ะครับ”
“หนูเช็ดตัวน้าทิ่ม” ทิวายังคงทำหน้าที่พยาบาลตัวน้อย
“ตัวไม่ร้อนแล้ว อาบน้ำได้แล้ว” ทับทิมอยากอาบน้ำให้สบายตัว
“หนูอาบน้ำน้าทิ่ม” จะอาบน้ำให้น้าทับทิม
“น้าโตแล้ว อาบน้ำเองได้” แม้ทิวาจะเป็นเด็กน้อย แต
