เรื่องว่ายน้ำน่ะ ซอนญ่านั้นถนัดอยู่แล้ว แต่ความเหนื่อยและหอบเนี่ยซิ มันทำให้ร่างระหงอันเปลือยเปล่าของเธอไปต่อไม่ไหว
“ชะ...ชะ...ช่วยด้วย ฉันว่ายไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย”
เธอหันกลับไปมองบนเรือ ก็พบว่าหนุ่มเขมรกล้ามใหญ่นั่น กำลังยืนจังก้าเท้าสะเอวจ้องลงมา
“โหย...ใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มเลย ปลิงทะเลตัวเขื่อง”
สายตาของซอนญ่า จ้องมองเอ็นแกร่งสีดำทะมึน ที่ส่วนปลายอวัยะถอกบานอย่างกับดอกเห็ด จากนั้นเขาก็กระโดดลงมาจากเรือแล้วภาพก็ตัดไป
ผ่านไปชั่วโมงกว่า ๆ
บล็อกเกอร์สาวรู้สึกตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่ใต้ต้นไม้บนชายหาดขาวสะอาดตา โดยมีใบมะพร้าวหลายทางวางซ้อนกัน ใช้แทนที่นอนได้เป็นอย่างดี
ส่วนเรือนร่างอรชรที่เปลือยเปล่า ก็ถูกปกปิดด้วยผ้าขาวม้าเก่า ๆ ห่มคลุมสรีระอวบใหญ่เอาไว้
ซอนญ่าจำได้ว่า หลังจากที่กระโดดลงมาจากเรือแล้ว ร่างกายก็เกิดเป็นตะคริว ก่อนจะจมน้ำ
“อ๊อย...นี่ฉันยังไม่ตายเหรอเนี่ย ทำไมเรื่อ
