แต่ยังไม่ทันที่เขาและเธอ จะวิ่งฝ่าสายฝนขึ้นไปถึงกระท่อมบนเขาเลย ฟ้าก็ผ่ามายังต้นไม้ใกล้ ๆ หลายครั้ง จนสุภัสชาเก็บกลั้นความรู้สึกต่อไปอยู่อีกแล้ว
เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาย ก่อนจะลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ในสภาพที่เรือนร่างเปียกปอนไปหมด
“ไม่เอาแล้ว...ฉันเดินไม่ไหวแล้ว ฮื้อ ๆ ฉันกลัว...ช่วยฉันด้วย ซอแยมู นายช่วยฉันด้วยนะ”
“เครื่องประดับของคุณไง มันเป็นตัวล่อฟ้าน่ะ”
หนุ่มกะเหรี่ยงรีบกระชากสร้อย กำไรและแหวนของหญิงสาวออกไป จากนั้นเขาก็อุ้มร่างของเธอลอยขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งสุดชีวิต เพื่อพานางฟ้าที่ตกสวรรค์ในเวลานี้
ไปให้ถึงกระท่อมเพื่อหลบภัยจนได้
และเมื่อคนทั้งสองเข้ามาถึงที่ปลอดภัยแล้ว หนุ่มกะเหรี่ยงก็รีบจุดไฟ เพื่อสร้างความอบอุ่นทันที
เขาถอดเสื้อคลุมราคาแพง ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำของสุภัสชาออก ก่อนจะเลื่อนมือลงไปถอดกระโปรงที่รุ่มร่ามอีกชิ้น ที่ห่อหุ้มเรียวขาอันขาวเป็นยองใยออกไป
“ว๊าย! นี่นาย
