อู๋โหย่วอี้เดินออกไปไม่กี่เก้าก็หยุดฝีเท้า หันหลังกลับไปกระโจมมองด้วยสายตาสับสน
สายตาของไป๋เจียเจียก่อกวนความรู้สึกภายในใจไม่น้อย มันก่อเต็มไปด้วยคำถาม สายตานั่นไม่ใช่ตกตะลึงในความหล่อเหล่า เขินอาย หรือเก็บอาการเย็นชาไร้ความรู้สึก ทว่าแววตานั้นเขามั่นใจว่าไป๋เจียเจียกับเขาต้องเคยรู้จักกันมาก่อนและต้องประสบเคราะห์กรรมที่เขาเป็นคนกระทำ เพราะมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง
แต่ว่าเขากลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นแม้แต่น้อย นางเป็นคนดินแดนเทพประกาย ส่วนเขาเองก็ไม่เคยย่างกายไปที่นั้นมาก่อน
“เจ้ากลับไปสืบข้าในวัยเด็กอย่างละเอียด ว่ามีช่วงเวลาใดที่ผิดปรกติหรือไม่” เขาหันไปสั่งองค์รักษ์ข้างกายด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ไป๋เจียเจียข้าต้องรู้ให้ได้ ไยเจ้ามองข้าเช่นนั้น”
อู๋๋โหย่วอี้รำพึงในใจแล้วเร้นกายหายไปในความมืด
ภายในกระโจม
นางกำนัลถอยออกอย่างรู้ความ เหลือเพียงจิงจวินและไป๋เจ
