"แกพอแล้ว ไม่ต้องไปสนใจหรอ"
มีนารีบยกมือขึ้นมาปิดหูเพลงแล้วรีบเดินออกมาจากโรงอาหาร ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่แอบจับจ้องเหตุการณ์เมื่อครู่ เสียงซุบซิบเบาๆยังคงดังตามหลังมา
เพลงหันไปสบตาเพื่อนรัก สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโห
“แกได้ยินใช่มั้ยว่าพวกนั้นมันว่าแกยังไง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคนอย่างนั้นมันคิดอะไรอยู่ ถึงพูดจาแบบนั้นออกมาได้”
มีนาฝืนยิ้มบางๆ ทั้งที่ในใจเจ็บปวดที่โดนดูถูกแบบนั้น
“ช่างเถอะเพลง ปากใครก็ปากมันเราห้ามเขาไม่ได้หรอก”
“แต่แกไม่สมควรต้องมาโดนดูถูกแบบนี้นะเว้ยมีนา!”
เพลงตวาดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย เพราะทนไม่ไหวที่เห็นเพื่อนยอมทน
เสียงถอนหายใจของเพลงดังขึ้นอย่างชัดเจน ขณะมองใบหน้าเพื่อนรักที่ยังคงก้มต่ำเหมือนเดิม
“แต่บางทีมันก็เป็นเหมือนอย่างที่เค้าพูดจริงๆนั่นแหละแก ฉันก็แต่งตัวดูไม่ได้จริงๆนั่นแหละ”
มีนาเอ่ยเสียงแผ่ว ความน้อยใจเจืออยู่ในทุกถ้อยคำ
“แต่ถึงยังไงคนพวกนั้นก็ไม่มีสิ
