“หึ!!”
เสียงเย้ยหยันในลำคอของสายธารดังขึ้นเพียงเบาๆ ขณะเดินผ่านโต๊ะเลขาสาว เขาไม่แม้แต่จะหันมองตรงๆ มีเพียงแววตาเฉียงคมที่กวาดมองผ่านร่างเธอไปอย่างจงใจ ทิ้งไว้เพียงแรงกดดันเท่านั้น
มีนานั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ ปลายนิ้วกำปากกาแน่นจนข้อนิ้วขาว เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา กลัวเหลือเกินว่าถ้าเขาเอ่ยปากออกคำสั่งอะไรเธอซักอย่าง หากเป็นแบบนั้นเธอเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้
แต่ทว่าผิดจากที่คิด
ทั้งวันนั้นสายธารไม่เรียกเธอเข้าไปสักครั้ง ไม่มีคำสั่ง ไม่มีสายตา ไม่มีเสียงพูด มีเพียงความเงียบงันเท่านั้น
จนกระทั่งช่วงบ่ายเขาหยิบสูทขึ้ก่อนสวมแว่นตาดำ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่เหลียวกลับ
"ไม่ทราบว่าท่านประธานจะไปที่ไหนคะ"
มีนาเอ่ยถามตามหน้าที่เพราะเธอควรที่จะได้รู้ว่าเขาไปไหนมาไหนบ้าง ถึงเวลาที่มีใครเข้ามาคุยงานเธอก็จะได้แจ้งถูก
"........"
ปลายทางไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอเลยแม้แต่น้อย เขากลับทำที่เหมือนไม่
