บทที่ 4 คุณคนนั้น 2
1083 คำ
"ปะ เปล่า.." คำพูดของเธอช่างเบาหวิว ในเมื่อเขาทำตัวปกติ เธอเองก็ไม่เห็นจะต้องคิดมากอะไร บางทีคนตรงหน้าอาจจะลืมเรื่องนั้นไปแล้วก็ได้ ก็เขาหล่อเสียขนาดนี้คงมีผู้หญิงต่อแถวอีกเป็นร้อย
ฝ่ามือเล็กเปิดประตูให้อ้าออกกว้าง บอกเขาเป็นเชิงว่าให้เขาเข้ามาในห้องของเธอได้
"ให้พี่นั่งตรงไหน" เขาเอ่ยขึ้นหลังจากเดินนำหน้าเธอเข้ามาภายในห้อง คนตัวเล็กที่ยังยืนอยู่หน้าประตูก็เอ่ยตอบเขาไปโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง
"บนโซฟาก็ได้ค่ะ.." เมื่อเอ่ยจบก็ทำการปิดประตูห้องของตัวเองลง และในจังหวะที่หันตัวกลับไปหาเขา ก็ยิ่งทำให้คนตัวเล็กตกใจหน้าตั้ง "เฮ้ย! พี่ถอดเสื้อทำไม!"
คนตัวเล็กแทบจะทำหน้าไม่ถูก ทอดมองร่างกำยำที่ยืนอยู่ตรงหน้าโซฟาตัวยาว ผิวขาวๆ ของเขาสะท้อนกับแสงไฟภายในห้องของเธอจนแสบตาเลยแหละ
"ก็จะให้เธอทายาให้ไง ไม่ถอดเสื้อแล้วจะทายังไง" เขาเอ่ยบอกเธอด้วยสีหน้านิ่งๆ อีกครั้ง นี่ใจคอจะแสดงสีหน้าเดียวให้เธอเลยหรือยังไง
"อ่า.."
"เธอคิดทะลึ่งกับพี่เหรอ" เขาเอ่ยถามพลางยกยิ้มมุมปากเล็กๆ อย่างคนแกล้งกัน และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอหน้ามุ่ยอีกครั้ง
"เปล่าสักหน่อย :(" เธอแค่ตกใจเฉยๆ จู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อออกแบบไม่บอกไม่กล่าว แล้วไม่ให้เธอตกใจหน่อยหรือไง
ใช่ว่าจะเคยมีใครเข้ามาถอดเสื้อในห้องเธอนี่นา
คนตัวเล็กเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่แม่เคยจัดเอาไว้ออกมาจากตู้เสื้อผ้า ที่อยู่ไม่ไกลจากโซฟาที่เขานั่งมากนัก เธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเกิดชุดชั้นในลูกไม้สุดเซ็กซี่ที่แขวนไว้ในตู้ไม่ถูกเกี่ยวร่วงลงสู่พื้นห้องหลังจากที่เธอเอากล่องนั้นออกมา
พึ่บ!
"อ่า.." คนตัวเล็กเบ้หน้าอย่างอับอาย ก่อนจะรีบเก็บพวกเสื้อชั้นในที่กองเรียงรายอยู่บนพื้น แต่ก็มิวายได้ยินเสียงของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาดังแว่วเข้ามา
"ให้พี่ช่วยไหม"
"ไม่! พี่นั่งตรงนั้นไปเลยเราเก็บเองได้" จากน้ำเสียงที่เขาเอ่ย พี่พายุคงแกล้งแหย่เธอเล่น เพราะหลังจากนั้นเธอยังได้ยินเสียงเขาหัวเราะดังผะแผ่ว จนต้องแยกเขี้ยวส่งกลับไป
ริมฝีปากเล็กขบเม้มเข้าหากันเพื่อข่มกลั้นความอาย
เมื่อทำการเก็บชุดชั้นใน (?) โดยยัดเข้าไปในตู้แบบส่งๆ ก่อนจะเดินถือกล่องยาไปนั่งรอบนโซฟาตัวยาวที่มีร่างกำยำนั่งถอดเสื้อผ้าอยู่
เธอค่อนข้างประหม่าเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างกายของบุรุษเพศอย่างใกล้ชิดโดยที่สติยังครบถ้วนหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ วันนั้นเธอเมาจนแทบไม่ได้สังเกตเนื้อตัวเขาอะไรมากมาย แต่ในตอนนี้ร่างกายอันประกอบไปด้วยมัดกล้ามที่เรียงรายอยู่บนตัวเขามันช่างดูสมบูรณ์แบบ
ผิวของเขาขาวจัดเกือบจะเทียบเท่าความขาวบนผิวเธอ แต่ถึงอย่างนั้นผิวเนื้อตรงช่วงอกแกร่งกับลอนหน้าท้องก็ยังคงปรากฏรอยช้ำอยู่ประปราย และนั่นก็ยิ่งทำให้หัวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน
นี่เธอทำเขาช้ำขนาดนั้นเลยเหรอ?
"ทำไมตัวพี่ช้ำขนาดนี้ เราตีพี่แรงไปเหรอ" เธอจำได้ว่าตีเขาที่แขนเองนะ แต่นี่รอยช้ำของเขามันมีอยู่หลายจุดบนร่างกาย จนเธอไม่คิดว่าแรงแค่นั้นจะทำให้เขาช้ำได้ขนาดนี้
"..." ร่างกำยำไม่พูดอะไร เขาใช้สายตาคู่คมทอดมองเรียวนิ้วเล็กที่วาดไปตามรอยช้ำเหนือแผงอกกำยำ
"นี่รอยเราทำทั้งหมดเลยงั้นเหรอ" ครีมเอ่ยพึมพำเสียงแผ่วเหมือนคุยกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ ป้ายยาไปตามรอยช้ำของเขาอย่างเบามือ
คนตัวเล็กขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลาเพราะในหัวเอาแต่คิดว่ารอยพวกนี้เขาไปได้มายังไง หรือเขาเป็นอันธพาลที่ชอบหาเรื่องคนอื่นงั้นเหรอ คนตัวเล็กเผลอลงแรงบนรอยช้ำบริเวณหน้าท้องแกร่งอย่างไม่ตั้งใจ จนคนพี่ร้องครางอย่างห้ามไม่อยู่
"อ๊า~ ซี้ดด~"
กึก!
เสียงครางอย่างกระเส่าส่งผลให้เธอชะงักมือที่กำลังป้ายยาลงบนตัวเขา ก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยขึ้นไปหาเขาอย่างคนลืมตัว สายตาคู่สวยสบกับเจ้าของดวงตาคมนิ่ง เสียงครางของเขามันทำให้คนตัวเล็กคิดฟุ้งซ่านไปถึงเรื่องคืนนั้นอย่างห้ามไม่อยู่
คืนนั้นเขาก็ครางแบบนี้.. อาจจะกระเส่ากว่านี้ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอหน้าแดงจนไอร้อนพวยพุ่งไปทั่วใบหน้า
"มองหน้าพี่ทำไม"
"ปะ เปล่า" คนตัวเล็กก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้เขาจับได้ว่าเมื่อครู่เธอเผลอคิดอะไรอยู่ในหัว "เราแค่สงสัยว่ารอยพวกนี้พี่ได้มายังไง ทำไมมันเยอะจัง"
"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ" ร่างกำยำพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน พลางยักไหล่ให้คนตัวเล็ก
"พี่ได้รอยพวกนี้มาเมื่อไหร่เหรอ" ดูจากรอยช้ำหลายจุดเขาคงเพิ่งมีเรื่องไม่นานอย่างแน่นอน แต่คำตอบของเขานั้น..
"อาทิตย์ที่แล้ว"
"แต่อาทิตย์ที่แล้วเรายังไม่เห็นรอยพวกนี้บนตัวพี่เลยนะ" คนตัวเล็กเผลอโพล่งคำพูดออกไปอย่างลืมตัว เพราะอาทิตย์ที่แล้วเป็นช่วงที่เธอกับเขาขึ้นห้องด้วยกัน เธอคิดว่ายังไม่เห็นรอยพวกนี้บนตัวเขาแม้แต่รอยเดียว แต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปก็พลันชะงักตัวไปในทันที
กึก!
"หึ.." และในตอนนั้นพลันใบหูกลับได้ยินเสียงหัวเราะผะแผ่วในลำคอจนต้องเม้มปาก คล้ายคนกำลังข่มกลั้นอารมณ์ประหม่าเอาไว้
"อ่า.." นี่เธอเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อออกไปแล้ว!! ยัยครีมเอ๊ย! อุตส่าห์ปิดปากเงียบไม่พูดถึงมันแล้วเชียว..
นี่เธอเผลอหลุดปากบอกเขาไปจนได้
- ผู้เขียน
