Hot Storm พายุรักนายวิศวะ

บทที่ 5 อ่อย 2

"ไม่ต้องมามองหน้าเลย กลับห้องพี่ไปได้แล้ว" คนตัวเล็กรีบดึงมือออกจากการควบคุมของเขาก่อนจะดึงแขนแกร่งให้ลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่

"ว้า~ ไม่มีคนติดกับแฮะ.." เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่าเสียดายเล็กน้อย แต่ก็ยอมลุกตามน้องไปยังหน้าประตูห้อง

"อย่ามาอ่อยเราซะให้ยาก.." คนตัวเล็กเอ่ยพึมพำตอบกลับเขาไป แต่ร่างกำยำก็ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับมาอีก

ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะปิดประตูลงหลังจากที่เขาก้าวออกจากห้องไปนั้น ฝ่ามือเรียวยาวของเขากลับคว้าบานประตูใหญ่เอาไว้เสียก่อน

"พี่กลับแล้วนะ" เขาเอ่ยพลางจ้องหน้าเธออีกครั้ง เธอจะไม่อะไรเลยถ้าเขาไม่เอ่ยอีกประโยคตามหลังมา "แต่ถ้าเธอเหงาก็ไปเคาะห้องพี่ได้นะ ห้องพี่ว่างให้เธอเสมอ"

"พี่ทะลึ่งอ่า" คนตัวเล็กหน้าแดงจัด เพราะไม่คิดว่าจะโดนเขาน็อกด้วยคำพูดแบบนี้ และไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยไล่ให้เขากลับห้อง ใบหน้าหล่อเหลากลับโฉบลงมาใกล้จนเธอไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยจะกดจูบลงมาอย่างรวดเร็วบนเรียวปากเล็ก

จุ๊บ~

"พี่ให้เป็นรางวัลที่เธอทายาให้เมื่อกี้ ขอบใจนะ" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปยังห้องของตัวเองในทันที..

เขานี่มันจริงๆ เลย คิดจะอ่อยเธอหรือไง นิสัยไม่ดีเลยอะ :( แล้วหัวใจเธอจะเต้นกระหน่ำอย่างไร้เหตุผลทำไม..

ท่าทางเธอเองก็กำลังจะบ้าตายเพราะหัวใจที่เต้นกระหน่ำขนาดนี้ ไม่ดีเลยพี่พายุมันตัวอันตรายต่อหัวใจจริงๆ

พายุย้ายเข้าหอใหม่ได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้ว ก็ยังไม่น่าเชื่อว่าข้างห้องเขาจะเป็นครีม ผู้หญิงที่เคยเจอในผับเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว เขาไม่ได้คาดหวังว่าการเช่าหอใหม่ครั้งนี้จะบังเอิญเช่าหอเดียวกัน หรือได้อยู่ห้องติดกันกับคนตัวเล็กแม้แต่น้อย เพราะได้น้องสาวตัวดีแนะนำมาเท่านั้น

ปกติเขามักจะรักสันโดษ ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว ตลอดระยะเวลาเกือบ 4 ปีที่เรียนในมหาวิทยาลัยเขาเปลี่ยนหอมาแล้วไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง เพราะโดนบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวโดยผู้หญิงที่เขาไม่แม้แต่จะชายตามอง

เขาชอบการอยู่คนเดียว คนส่วนใหญ่จึงมองว่าเขาเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงซึ่งก็อาจจะใช่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นเพียงผู้ชายขี้เหงาคนหนึ่งเท่านั้น แต่ก็ไม่ชอบผูกมัดกับคนอื่นเพราะเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นคนน่าเบื่อคนหนึ่ง

ร่างกำยำยืนพิงกำแพงตรงระเบียงหอพัก ปลายนิ้วคีบบุหรี่ที่สูบไปแล้วครึ่งมวน คนภายนอกมักจะมองว่าเขาเป็นผู้ชายสุภาพ และเรียบร้อยคนหนึ่งแต่ความเป็นจริงใครจะไปรู้ว่ามันสวนทางกับสิ่งที่เห็นขนาดไหน

เขาไม่ใช่ผู้ชายสุภาพ เรื่องชกต่อยก็มี ด้วยเพราะเรียนคณะวิศวะ การที่มีศัตรูโดยที่เขาไม่ได้สร้างมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน

เด็กคณะอื่นมักจะหมั่นไส้เด็กคณะเขาอยู่แล้ว เป็นเพราะรุ่นพี่รุ่นก่อนๆ สร้างศัตรูไว้ทุกที่ เด็กรุ่นหลังอย่างพวกเขาก็เลยต้องมารับกรรมกันไป ทั้งที่เขาแค่อยากอยู่เงียบๆ แค่นั้น

ติ๊ง!

เสียงข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นจากบุคคลไม่ทราบชื่อ แต่เมื่อก้มลงอ่านก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

'พายุคะ! ทำไมย้ายหอไม่บอกขวัญอีกแล้ว!'

ต้นเหตุของการย้ายที่อยู่ครั้งนี้มาจาก 'ขวัญ' ผู้หญิงที่ตามตื๊อเขามาตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง บุคคลที่เขาตามบล็อกทุกช่องทาง แต่ก็ไม่วายที่ยัยนี่จะทักหาเขาจากไลน์ส่วนตัวเสมอ

ยัยผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่สามารถมีแฟนได้ เพราะหล่อนเอาแต่ขัดขวางและทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทั้งที่ไม่เคยได้แม้แต่จูบของเขา อ้อ อย่าว่าแต่จูบเลย แค่มือเขาก็ไม่อยากให้สัมผัส

ติ๊ด!

เรียวนิ้วยาวทำการบล็อกแอ็กเคานต์ใหม่ของขวัญในเวลาต่อมา เขาไม่อยากเสวนาอีกต่อไป ก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้ขวัญหาที่อยู่ใหม่ของเขาเจอในเร็วๆ นี้

พายุขยี้ก้นบุหรี่ลงบนกระถางต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะเอาเศษบุหรี่ที่ดับลงโยนทิ้งถังขยะ ปกติเขาไม่ค่อยสูบบุหรี่เท่าไหร่ แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากสูบ สงสัยว่าจะเหงาอีกครั้งล่ะมั้ง

เขามักจะขี้เหงา มีบ้างที่นัดสาวขึ้นห้องแต่หลังจากคืนนั้นที่เขาได้นอนกับ 'เธอ' ก็เหมือนร่างกายมันเอาแต่เรียกหาร่างขาวๆ ของเธอ มีบางคืนที่เก็บเอาไปฝัน แต่คนตัวเล็กคงไม่เคยรู้

ครีมเคยบอกเขาว่าเป็นคนขี้เหงา แต่ก็ไม่เคยเห็นเธอมาเคาะห้องเขาอย่างที่ได้แกล้งแหย่เล่นไป แต่เขาคิดจริงจังน่ะสิ

กุกกักๆ

เสียงเหมือนอะไรกระทบพื้นดังขึ้นบนระเบียงอีกฝั่ง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ แดดค่อนข้างแรงจัดพลันสายตาคู่คมก็เหลือบไปเห็นร่างแบบบางในชุดสายเดี่ยวสีขาวตัวบาง กับกางเกงขาสั้นแค่คืบเดียว คนตัวเล็กยังไม่ทันได้สังเกตการมีอยู่ของใครอีกคนในฝั่งระเบียงข้างกัน

ครีมกำลังก้มลงไปหยิบเสื้อในตะกร้าขึ้นมาแขวนบนราว มันอาจจะไม่มีอะไรผิดปกติก็ได้.. แต่ความคิดของเขาอาจจะไม่ปกติก็เป็นได้ เพราะเขาไม่สามารถละสายตาไปมองอย่างอื่นได้เลย

มันดูน่ามอง และดูยั่วยวนในเวลาเดียวกัน ปกติเขาไม่ใช่คนหมกมุ่น แต่เธอทำให้เขาเป็นผู้ชายประเภทนั้นในชั่วข้ามคืน...