เขาขมวดคิ้วมองตามร่างงดงามที่เดินไปนั่งยังตั่งยาวที่ปูด้วยหนังสิงโต
นางมิได้เขินอาย สวมเพียงเสื้อผ้าน้อยชิ้น เขาคิดแต่แรกว่านางอาจจะไม่ยอมสวมและคงด่าเขายาวเท่าอ่านคัมภีร์ซื่อซู ผิดคาดนางยอมสวมแต่โดยง่าย
เพียงแต่ เอ่อ..เขาต้องจ่ายทองคำมากมายในการดูเรือนร่างนาง
“เหตุใดเจ้าจึงซื้อนักฆ่าและยอดฝีมือมาชุบเลี้ยง” เขาถามเป็นการเป็นงาน พลางมองเรือนร่างแสนแพงนั้นไปด้วย
“ข้าอยากเป็นส่วนตัว ข้าอยากมีผู้คุ้มกันของข้าเอง มิต้องให้องครักษ์ของจวิ้นอ๋องมาคอยสอดแนมไปรายงานทุกเรื่อง” นางตอบ
“แล้วเจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเขาจะเชื่อฟังเจ้า”
“ทุกคนล้วนแต่เดนตาย ไร้ที่พึ่ง ข้านำพวกเขาที่ใกล้ตายจากสนามประลองมาชุบเลี้ยง ข้าให้ความสำคัญต่อสมาชิกเป็นหลัก ให้ประโยชน์อย่างยุติธรรม พวกเขาเคารพกฎเหนือสิ่งอื่นใด โดยทิ้งความเชื่อเดิมและรับเอาเป้าหมายและปรัชญาของข้าผู้เป็นนายหญิง”
“เจ้ากำลังบอกข้าว่าเจ้าสร้างหน่ว
