ยามเซิน ณ โรงหมอเฉียนเล่อ
จวิ้นอ๋องผู้ซึ่งได้เลื่อนยศเป็นเจิ้นเสี่ยนอ๋อง ท่านอ๋องหนุ่มแห่งแคว้นฝูผู้ที่ทำตนเหมือนคนยากไร้ เป็นคนเจ็บไร้ญาติ ไม่มีผู้มาคอยดูแล พระบิดากับพระมารดา เห็นโผล่หน้ามาเยี่ยมครั้งสองครั้งก็ไม่มาอีก (เพราะเขาบอกไว้ว่าไม่ต้องมาบ่อย การบาดเจ็บเป็นแผนเท่านั้น) ตลอดเวลาเกือบสองสัปดาห์ที่พักอยู่ที่นี่ ก็มีแต่หลุนเหอจิ้งอดีตชายาที่คอยมาป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดตัว ป้อนยาให้ พาหัดเดิน ทำกายภาพบำบัดให้เขา
ท่านอ๋องที่ขากะเผลก ค้ำยันด้วยไม้เท้าที่แขนขวา กำลังหัดเดินให้คล่อง ร่างสูงกำยำโอบไหล่สาวน้อยหลุนเหอจิ้งที่พาเขาหัดเดินยามเย็นทุกวัน
เขาทำท่าเซเล็กน้อย แอบหอมแก้มนางบ้าง แอบสูดดมกลิ่นหอมจากกายนางบ้าง แอบดูร่องอกแตงโมของนางบ้างตอนนางประคองเขา ทุกวันนางจะนำอาหารรสอร่อย มีคุณค่าทางอาหารมาให้เขากิน วันนี้นางทำขนมเค้กผลเฉาเหม่ยมาฝากเขาด้วย
“พี่ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณเจ้าที่คอยดูแลพี
