หลุนเหอจิ้งแทบเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น ล่วงเกินเบื้องสูงอย่างร้ายแรง โทษของนางคือห้าม้าแยกร่างอย่างแน่นอน นางจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร แค่คิดว่าจะตายแบบไหนนางก็สยองแล้ว
"ทะ ท่านเป็นถึงองค์ชายเชียวหรือ ขอโทษที เอ๊ย ขออภัยโทษ ข้าไม่ทราบเพคะ เอ่อ ข้าน้อย หม่อมฉันไม่ทราบ" นางรีบพูดจนลิ้นพันกันไปหมด
father mother จะทำยังไงดี มารดาเถิด! ถึงขั้นหมิ่นเบื้องสูง ประหารเก้าชั่วโคตร ห้าม้าแยกร่างหรืออาจจะโดนจับถ่วงน้ำ
"เจ้าหิวหรือไม่ เจ้านอนไปหลายชั่วยาม ตื่นมาคงจะหิวกระมัง" เขาหัวเราะท่าทีลนลาน สีหน้าไม่ได้โกรธเคืองอันใด
"ข้าหิวข้าว หิวมาก" เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ดังขึ้นมาให้นางได้อาย
"รอสักครู่ ข้าจะให้คนนำอาหารมาให้" เขาหันไปสั่งการเงาผู้หนึ่งอยู่บริเวณหน้าประตู
"นำอาหารอ่อนๆ พร้อมของว่างมาให้นายหญิง"
"ห๊า! นายหญิงอันใดกัน หมายความว่าอย่างไร"
"อย่าได้ใส่ใจกับชื่อเรียก ข้าพอใจจะเรียกเจ้าอย่างไรข้าก
