“ข้าอยากเจรจาการค้า เรื่องเปิดด่านแคว้นกับแคว้นของท่าน แคว้นถังร่ำรวยมีอารยธรรมโดดเด่น การค้าขายรุ่งเรือง ความเจริญทางสิ่งก่อสร้าง ทางสถาปัตยกรรมล้ำหน้ากว่าแคว้นใด ข้าอยากมีโอกาสได้ค้าขาย ส่งเสริมผู้คนในเผ่าของข้าให้ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เพื่อความเจริญแก่ชนรุ่นหลัง” เจ้าเผ่าเจรจาอย่างตรงไปตรงมา
“แล้วข้าจะได้สิ่งใดตอบแทน” องค์จักรพรรดินีเอ่ยถามทีเล่นทีจริง
“ทองคำ” ไป๋เหลียงเฉิน อุปราชเผ่าหรุยกล่าว
“ธรรมดาเกินไป แคว้นถังมีอัญมณีมากมายที่แลกเปลี่ยนเป็นทองคำได้ไม่สิ้นสุด” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มซึ่งหมายถึงการปฏิเสธอย่างสุภาพ
เจ้าเผ่าหรุยหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำปักดิ้นทองออกมาจากอกเสื้อ
“ปราณโลหิต เม็ดสุดท้ายในรอบสิบปี จากบัวอัคคีโลหิตในแม่น้ำเฟิ่งจง สูตรบริสุทธิ์ต้นตำรับจากเผ่าของข้า” เขาจ้องหน้างามไม่วางตา
“เหตุใดจึงคิดว่าข้าจะสนใจเพียงก้อนสีแดงเล็ก ๆ เช่นนี้” นางมองตาเขาอย่างไม่หลบตา
“เพราะควา
