“หลุนเหอจิ้ง เจ้าถูกพิษเลือนรัก ข้าเป็นผู้วางยาเจ้า” เสียงของลี่ลี่เอ่ยขึ้น
“แล้วอย่างไร เจ้าต้องการอะไรสาวใช้ลี่ลี่” หลุนเหอจิ้งแม้ตาลอย แต่ก็ยังมีสติตอบโต้ได้
“ข้าไม่ใช่สาวใช้ ศักดิ์ของข้าคือธิดาเจ้าเผ่าหรุย หากนับโดยศักดิ์เทียบเท่าองค์หญิง ข้าย่อมเหนือกว่า”
“เจ้าวางยาข้าด้วยเหตุใด” หลุนเหอจิ้งเริ่มน้ำตาคลอ
“ข้ามีข้อเสนอ ให้เจ้ายอมหย่าร้างกับจวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยา ออกจากตำหนักไปเสีย หรืออีกข้อเสนอหนึ่งคือโน้มน้าวให้ท่านอ๋องรับข้าเป็นชายาอีกผู้หนึ่ง โดยมีศักดิ์เสมอกับเจ้า” ลี่ลี่ยื่นข้อเสนอ
“แล้วเจ้าจะให้ยาถอนพิษข้าอย่างนั้นรึ” หลุนเหอจิ้งเริ่มเสียงสั่น
“ยาถอนพิษคือบัวอัคคีโลหิต ข้ารู้วิธีถอนพิษแต่เพียงผู้เดียว หากเจ้าไม่ยินยอมทำตามที่ข้าบอก เมื่อครบหนึ่งปี พิษจะออกฤทธิ์ เลือดไหลทะลักจนหมดร่าง ตายอย่างทรมาน” ลี่ลี่มองหน้าสาวน้อยผู้กำลังจะร้องไห้
“ข้ารักท่านพี่เหยียนจื่อหยาสุดดวงใจ
