ยามเหม่า ณ ตำหนักจวิ้นอ๋อง
แม่ทัพเหยียนจื่อหยาตื่นแต่เช้ามืด เขาหอมแก้มนางเบาๆ ปลุกสตรีในอ้อมแขนขึ้นจากนิทรา
"ตื่นได้แล้ว พี่จะไปเก็บบัวให้" เขาหอมแก้มนางอีกคราหนึ่ง กอดร่างนุ่มเข้าแนบกายด้วยความสุข
"ไปเก็บบัวอัคคีโลหิตให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ ถึงเวลาที่ข้าต้องกลับไปจวนตะวันออกแล้ว" นางยังงัวเงียซุกตัวเข้าในอ้อมอกอุ่น
เขามองหน้างามที่ยังซุกอยู่บนแผงอกของตน จวิ้นอ๋องทำหน้าหนักใจ อีกไม่กี่วัน เขาต้องยกทัพไปชายแดนใต้ สาส์นจากรองแม่ทัพหลุนซ่งเหวิน รายงานสถานการณ์ด่วนจากชายแดน เผ่าหรุยบุกโจมตีอย่างหนัก พังทลายกำแพงนอกด่านเข้ามา เมืองซือเจี่ยจะต้านไม่ไหวแล้ว
เขาแต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมง เดินออกไปยังบึงปทุมมาลย์ ใช้วิชาตัวเบาสะกิดปลายเท้าไปบนใบบัวถึงกลางสระ เขาดีดกายเข้าใกล้กอบัวสีดำ มีดอกบัวสีดำแดงชูช่ออยู่เพียงดอกเดียว แส้หนังถูกฟาดเกี่ยวกระหวัดก้านบัวอัคคีโลหิต ฟาดเต็มแรงด้วยพลังปราณเหวี่ยงขึ้
